'Hij klinkt zelfs zoals jij, An!', fluistert mijn vriendin vol ongeloof. Elke vezel in mijn lijf voelt dat dit klopt.
In afwachting van een antwoord zet ik mezelf schrap voor het worst-case scenario, maar ergens hoop ik ook dat zijn hart groot genoeg zal zijn om mijn mail te beantwoorden en dat hij voor mij uit de schaduw wil treden.
Op dit moment ben ik er 95% zeker van dat de man die mijn e-mailbericht zal open klikken mijn biologische vader is.
Wie was die man die me vanuit het verleden aankeek en wiens blik ik zo dacht te herkennen?
Eén van de 49 kleinkinderen van H & S is waarschijnlijk mijn overgrootvader/moeder. Maar wie?
Ze begrijpt waarom het voor mij zo belangrijk is om te weten omdat het voor haar gewoon even belangrijk is.
Zei iemand al dat geduld een schone deugd is als het op DNA- en stamboomonderzoek aankomt? […]
Je zoekt naar elkaar, klopt misschien bij dezelfde mensen aan, maar niemand helpt je naar elkaar.
Soms probeer ik me in te beelden of ik veel op je lijk. Of je zou begrijpen waarom dit voor mij zo belangrijk is en vooral of je even koppig bent als ik. Stel je voor…
Ik wil dat mensen anonieme donatie zien zoals het is en hoe het kan voelen voor de kinderen die eruit voortkomen, want in tegenstelling tot wat sommigen denken, stopt het niet bij de invulling van een kinderwens.
Niet veel mensen merken het verschil tussen mijn licht en donker. Geen wonder, want geen enkele […]
Nog een paar weken geduld dus en dan kan het uitpluizen weer beginnen! Heel spannend allemaal, maar ergens ook confronterend om te zien hoe hard we moeten werken voor informatie die ons in de eerste plaats als vanzelfsprekend zou moeten toebehoren.
Drie maanden geleden schreef ik: “Dit moet anders. Dit wordt anders!”. Nooit had ik gedacht dat […]
Onzichtbaar verbonden door een soort heimwee naar onze onbekende delen. Door het diepe verlangen het te […]
De golf kan in alle fasen van de zoektocht genadeloos toeslaan. In de eerste plaats bij de […]
Een vraag die niet vaak gesteld wordt of misschien beter gezegd die men niet vaak dúrft […]
De chaos en frustratie in mijn hoofd en de onmacht en het verdriet in mijn hart, die […]
