Dat het zo lang geduurd heeft om 2018 in woorden te vatten, is alleen maar een goed teken!
Als ik wat ik voelde in woorden uit mijn hoofd kon halen, was het al de helft minder erg omdat het voor mij dan tastbaar werd in plaats van iets vaags in mijn hoofd.
Toen ik twee weken geleden op mijn voicemail een redactrice van Flair aantrof die me wilde […]
Soms zou het geweldig zijn in de toekomst te kunnen kijken... All will be well, but only time will tell.
Het is iets waar ik op blijf botsen - letterlijk en figuurlijk - spiegels are everywhere! Maar hoe zit dat bij jou?
Vandaag werd je drie. Je toont het fier met je vingertjes. Net zoals elke ochtend kwam […]
Het was een hele oefening om zelf opnieuw de balans te vinden én tegelijkertijd te schrijven over dat wat mij zo diep getrokken heeft.
Voor ze in slaap viel, keek ze naar me op, minutenlang recht in mijn ogen, met haar arm in de mijne gehaakt. Zou ze het voelen...
Toen ik afgelopen week achter de schermen stond te ijsberen, kwam er maar één ding in mij op...
Oudejaar = lijstjestijd! Een hapklaar brokje, voor ieder wat wils, terwijl de ovenhapjes staan te bakken of je de servetten voor vanavond vouwt. Hier gaan we!
Soms probeer ik me in te beelden of ik veel op je lijk. Of je zou begrijpen waarom dit voor mij zo belangrijk is en vooral of je even koppig bent als ik. Stel je voor…
Er zijn geen woorden voor een rollercoaster als deze. Het is zoals het is en voorlopig is dat goed genoeg en soms zelfs meer dan dat...
Voor Hanne, Inne, Catherine, Samantha, Evelien, Nele, Silke, Hendrik, Jens, Fréderique, Sarah en Thaïs. Jullie waren het mooiste cadeautje dat ik dit schooljaar kreeg...
Samen met mijn 5 andere Donor Detectives waren we afgelopen week niet weg te denken uit de media. Hoe ik dat ervaren heb, lees je hier.
Valerie Van Peel verdedigt de rechten van donorkinderen; de enige groep in België die op dit moment geen aanspraak màg maken op afstammingsinformatie.
Drie maanden geleden schreef ik: “Dit moet anders. Dit wordt anders!”. Nooit had ik gedacht dat […]
Op mijn zwart-wit palet viel uit het niets ook af en toe een druppel verf: roze van de bloesems die ik vorig jaar niet zag, warm rood van de schaterlach van mijn lieve dochter die morgen vier (!) wordt, staalblauw van de lucht die nu wel oneindig lijkt, zachtgroen van de knuffels van mijn kleine meid die me tot rust brengen.
Deze wolk loerde al lang aan de horizon, zoals een dreigende cumulonimbus die zich klaarmaakt voor […]
In al die ogen zie ik een toekomst. In al die ogen ontmoet ik mezelf. Zij zien wat ik soms nog niet zie. Zij verlichten als het weer eens donker wordt.
Zij had het al lang, maar ik voelde het niet. Of we samen konden proberen, vroeg ze.