Op mijn zwart-wit palet viel uit het niets ook af en toe een druppel verf: roze van de bloesems die ik vorig jaar niet zag, warm rood van de schaterlach van mijn lieve dochter die morgen vier (!) wordt, staalblauw van de lucht die nu wel oneindig lijkt, zachtgroen van de knuffels van mijn kleine meid die me tot rust brengen.
Waar zal ik beginnen? Ik schrijf er altijd een beetje om heen, rond de schaduw en de mist. Moet ik er eigenlijk één woord op plakken?
Ik kan met verstomming zitten kijken naar de vrouw die op een maandagochtend met een tijdschrift […]
Gisteren werd ik op het einde van de dansles bij het afsluitende yogamoment overmand door emoties. […]
Er zijn zo van die dagen dat mijn hart zwaar weegt zonder tastbare reden. Soms willen hoofd […]
Als titel voor mijn blog nam ik aanvankelijk niet toevallig het onderstaande citaat uit ‘Invisible Man‘. […]
Het is zo eenvoudig om de illusie te scheppen dat alles goed gaat terwijl er binnenin […]