Het is donderdag 19 september 2019 en ik rijd op de snelweg wanneer ik een mailtje hoor toekomen. Het gedempte geluid komt uit mijn handtas die naast me op de passagiersstoel staat. Ik neem de eerstvolgende afrit, zet mijn wagen aan de kant en zoek mijn gsm om de binnengekomen mail te lezen.
Dat duurt altijd even – dat zoeken (ook naar mijn gsm).
Geachte heer/mevrouw
De resultaten van de DNA-analyse zijn ontvangen. Bijgevoegd vindt u het volledige rapport van ons laboratorium.
Met vriendelijke groet
DNA Diagnostics Center
Tegen alle verwachtingen in had ik aan het einde van mijn boom iemand gevonden die bereid was te testen. Hij merkte van bij onze eerste ontmoeting hoe belangrijk het voor mij was om rust te vinden. Hij wilde mij die graag geven en ondertussen was hij ook zelf een beetje nieuwsgierig geworden.
Negen dagen moesten we wachten op de resultaten van de DNA-sneltest. Ik was zo verschrikkelijk zenuwachtig en volgde via het trackingnummer elke stap van het pakketje van de transit tot in het labo. Eens daar aangekomen was het wachten op de analyse. De angst gierde door mijn lijf. Wat als ik me toch vergist heb of wat als je niet zou blijven? Ik dook als tijdverdrijf weer in de stambomen en begon de andere kleine DNA-matches die ik had ook aan jouw (onze?) boom te verbinden. Dat lukte, maar toch kon het mijn twijfel (uit pure zelfbescherming) niet helemaal wegnemen.
Tussen de DNA-match met Sofie via 23andme en het openen van bovenstaande mail zijn er exact 27 dagen verstreken. Ik kan nu écht niet meer wachten om de bijlage te openen. Precies op dat moment verdwijnt ook alle spanning die zich de afgelopen maand in me heeft opgebouwd. Ik weet wat er zal staan, want diep in mijn binnenste voel ik ook zonder DNA-test dat hij het is. Ik haal nog eens diep adem, lees het verslag en al gauw wordt mijn blik naar beneden getrokken. Daar staat:
Ja… en nu zit ik hier, alleen in de auto in the middle of nowhere op hét moment waar ik al die jaren zo hard naartoe gewerkt heb. Het voelt compleet surreëel dat ik het nu écht weet, nadat (bijna!) iedereen zei dat het onmogelijk zou zijn hem te vinden.
Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Negenennegentig komma negennegennegennegenzeven. Alles is anders nu. Ik ben anders nu. Mijn wereld is voor altijd anders, vanaf nu.
Vandaag -één jaar later- voel ik me zelfs een beetje jarig. Wat ben ik blij dat uitgerekend jíj ‘met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid’ al precies één jaar mijn vader bent.
No responses yet