139. Hoe het is.

Het is zuurstof.
Het is grond onder mijn voeten.
Het zijn de wortels van mijn boom.
Het is een spiegelbeeld dat terug lacht.
Het is de manier waarop wij pannenkoeken snijden.
Het is rust en berusting.
Het is iets met de appel en de boom.
Het is herkenning.
Het is als mist die langzaam optrekt.
Het is zijn en niets moeten.
Het is alsof hij er altijd al was.
Het is verdriet omdat dat niet was.
Het is samen zoeken wie we voor elkaar mogen zijn.
Het is de zon die opkomt.
Het is zo veel meer dan ik ooit had durven hopen.
Het is niet alleen de kers op de taart, maar het bleek ook nog de boter én de bloem.

Het was geen einde, maar een begin.

Eén jaar geleden drukte ik ‘s morgens met een bang hart op ‘Verzenden’. Ik zou maar 6 dagen op antwoord moeten wachten.

Is het ‘al’ een jaar of ‘nog maar’ een jaar geleden? Een jaar waarin ik meer gegroeid ben dan alle voorbije jaren samen. Een jaar waarin ik eindelijk kon landen, verwerken en (ook letterlijk) voor het eerst de grond onder mijn voeten voelde. Het was een jaar van bijzondere ontmoetingen (toen het nog mocht) en lange gesprekken.

Ik ken nu mijn wortels en die van mijn dochters. Ik herken hem in hen. Plots zag ik de lijn die ik nooit kon trekken. Alles klopt.