De laatste 10 minuten die aftelden op de GPS zat ik een beetje te sterven naast mijn man in de auto. Geen paniek, hij reed (en bleef gelukkig ook de rest van de namiddag aan mijn zij). Ik had de daver op mijn lijf. Alle spanning van de afgelopen dagen, maanden, jaren had zich een bol gevormd rond mijn hart en die bol stond nu op ontploffen. Ik was nog nooit in mijn hele leven zó zenuwachtig geweest. We kwamen een paar minuten na half 2 op de parking aan. Ik vermoedde dus dat ze al binnen zouden zitten.
Ik keek even rond, maar zag hem niet direct tot er van achter de hoek een bekend gezicht verscheen. Alle twijfel gleed onmiddellijk van mij af toen ik naar hem toe stapte. Van zijn vrouw kreeg ik een prachtig betekenisvol boeket. We waren het er alle vier wel heel snel over eens dat het een compleet absurde situatie was en dat brak het ijs. Zijn vrouw en mijn man zagen direct de gelijkenissen, maar ik kon alleen maar stilletjes – nog een beetje in shock dat dit echt aan het gebeuren was – staren naar de trekken die ik al mijn hele leven enkel in de spiegel had gezien: mijn kin, mijn lach, mijn blik.
Plots haalde hij een doosje lucifers boven, ‘Ahja matches hé’, voegde hij er met een glimlach aan toe terwijl hij de lucifers op tafel uitschudde. Ik mocht er elke keer dat ik bij hem iets van mezelf herkende eentje terug in het doosje steken. Drie uur later zat het doosje al terug halfvol gaande van de vorm van onze wenkbrauwen tot ons legendarische uitstelgedrag.

We namen afscheid en spraken af elkaar een aantal dagen later weer te zien voor een DNA-test. In mijn hart was er al geen twijfel meer mogelijk.
Op de terugweg was ik sprakeloos en stamelde ik meerdere keren iets in de zin van: ‘Allé jong, hoe kan dees?’, verder dan dat kwam ik op dat moment gewoon niet. Alles klopte. Ik klopte. Ik was altijd juist geweest, er was niets fout. Ik nam een foto waarmee ik probeerde dat gevoel voor altijd vast te leggen. De rust, ‘gewoon’ me compleet voelen, ik had er zó lang op gewacht. Dit was thuiskomen.
One response
Wauw, wat ontroerend om dit te lezen!