Ik heb de laatste nachten niet veel geslapen. De mail die ik klaar heb staan, had ik in mijn hoofd al duizend keer herschreven. Nu ik hem echt kan versturen, is het toch moeilijker om dit hoofdstuk van mijn leven met de juiste woorden af te sluiten. De mail niet versturen is geen optie, daarvoor heb ik te lang en te intensief gezocht. Gisteren kreeg ik de laatste bevestiging van het archief. Alles klopt. Ik heb een zetje nodig om echt op ‘verzenden’ te klikken en bel daarom een vriendin die perfect weet hoe enorm deze laatste trede nog is. Terwijl ze me vraagt of ik nog twijfel, verstuur ik dit bericht.
Geachte heer
Het voelt voor mij erg vreemd om dit bericht te schrijven en ik kan me voorstellen dat ook u zich over dit schrijven zal verbazen. Na drie jaar zoeken zou ik u nu graag een vraag persoonlijk stellen, maar voor ik tot mijn vraag kom, vertel ik u graag even kort wie ik ben.
Ik ben bijna 32, geef les en hou van talen, tafelen, theater, dansen, schrijven en fotografie. Samen met mijn lieve man die me door dik en dun steunt, heb ik twee dochters.
Acht jaar geleden vertelde mijn huisarts me dat mijn papa niet mijn biologische vader is. Op dat moment had ik verdriet, maar meer omdat ik mijn andere helft niet kende in plaats van om het nieuws wat mij verteld werd. Gek genoeg had ik het op een bepaalde manier wel aangevoeld. Ik had namelijk altijd het gevoel dat er puzzelstukjes misten en ik vind het moeilijk mezelf in de spiegel te herkennen. Van wie heb ik toch die ogen, van wie heb ik toch die lach, vroeg ik me vaak af. Mijn ouders begrijpen ondertussen ook waarom het voor mij zo belangrijk is en steunen mij in mijn zoektocht door middel van DNA- en stamboomonderzoek.
Hiermee kwam ik uiteindelijk bij u terecht. Vandaar mijn vraag aan u: bent u begin 1987 donor geweest? U hoeft niet onmiddellijk te antwoorden, want ik begrijp echt dat u door deze vraag overrompeld kan zijn. Het zou voor mij echter veel betekenen de bevestiging te krijgen, zodat ik de rust kan vinden en mijn zoektocht kan staken. Wat er verder gebeurt, laat ik aan u over.
Met warme groet
An
Met deze e-mail beëindig ik na drie jaar elke dag mijn DNA-matches te checken en intensief stambomen maken voor mijzelf de zoektocht naar mijn biologische vader. Op dit moment ben ik 95% zeker dat de man die mijn e-mailbericht open zal klikken mijn biologische vader is. Volgens mijn DNA- en stamboomonderzoek is er geen twijfel meer mogelijk. Ik heb ondertussen al 9 DNA-matches die zowel langs de kant van zijn vader, als langs de kant van zijn moeder hem aan mij linken.
Ik weet dat ik hiermee iemands leven op zijn kop zal zetten. Daar had hij als spermadonor 32 jaar geleden vast geen rekening mee gehouden dat dit ooit kon gebeuren. Ik doe dit niet ondoordacht, lig nachten wakker van de impact die dit kan hebben op zijn leven en dat van zijn familie. Vanaf het moment in 2011 dat ik de waarheid te horen kreeg tot nu leefde ik in vrije val en ik hoop met elke vezel in mijn bange hart dat hij zal begrijpen dat ik eindelijk grond onder mijn voeten wil voelen.
En nu maar wachten…
No responses yet