Er beginnen meer en meer achternamen op te duiken die ik ook herken uit de stambomen van andere DNA-matches. Ik probeer alles te combineren en werk zowel van het verleden naar het heden als van het heden naar het verleden. Ik doorpluis tot in de vroege uurtjes de honderden oude foto’s en rouwadvertenties die online staan. Bij één bepaalde foto krijg ik koude rillingen. Zou hij een nakomeling kunnen zijn van een van de kleinkinderen van H&S? Als dat zo zou zijn…
Enkele dagen later belandt de digitale versie van een streekkrant uit 1925 in mijn mailbox (met zeer veel dank aan mijn archiefengel!) waardoor ik de losse eindjes ook echt aan elkaar kan knopen. De brug tussen heden en verleden bleek een geboorteaankondiging. De man die me vanuit het verleden had aangekeken en wiens blik ik dacht te herkennen vanuit mijn eigen spiegel, was een achterkleinzoon van H&S. De man had op zijn beurt maar één zoon. (Na drie jaar mag het ook eens meezitten he!)
Had ik plots mijn biologische vader gevonden?
Ik bleef maar naar mijn scherm staren en kon niet geloven dat ik op dit punt aangekomen was. Ik had mezelf altijd voorgenomen dat ik van mijn kant écht zeker moest zijn voor ik hem zou contacteren. Nu ik dat via DNA- en stamboomonderzoek ook voor pakweg 95% ben, rest mij enkel nog de laatste stap. Een stap waar ik een ontzettend dubbel gevoel bij heb, omdat ik me er heel erg bewust van ben, dat ook hij 32 jaar ouder geworden is en mijn bericht zijn wereld en die van de zijnen best even op hun grondvesten zou kunnen doen daveren.
No responses yet