Zei iemand al dat geduld een schone deugd is als het op DNA- en stamboomonderzoek aankomt? Na 3 jaar verscheen een DNA-match van negentig (!) centimorgans in mijn lijst. Dat is heel wat als je weet dat ik de voorbije jaren aan bomen knutselde met matches van maximum 60cM. Familiedetective Els Leijs zegt altijd dat het de moeite loont te beginnen ‘stambomen’ vanaf 100cM (ook al is het dan nog altijd enorm veel werk). Wat ik tot nu toe deed, was dus een beetje bezigheidstherapie.
Mijn nieuwe DNA-match is geboren in 1958 en woont in Amerika. Ik stuurde haar een bericht om te vragen of ze misschien toevallig voorouders had in België. Mijn hart maakte een sprongetje toen ze me schreef dat haar grootmoeder uit Oostende kwam en met haar man naar Amerika emigreerde. Het kan dus goed zijn dat één van haar over(over)grootouders ook de mijne is. Ik werk nu van Mary uit naar boven naar haar grootouders uit België en ga dan ook op zoek naar haar over(over)grootouders. Daarna probeer ik opnieuw mijn weg naar beneden te vinden. Hopelijk kom ik daar ergens mijn biologische vader tegen. *fingers crossed*
No responses yet