Beste 2018
Jij was een rollercoaster buiten categorie.
In 2016 wist ik niet waar ik heen ging, de volgende duikvlucht had net zo goed in een afgrond kunnen eindigen. Ik zag het niet, het was zo donker. In 2017 durfde ik misschien bij gelegenheid al eens door mijn wimpers te piepen waardoor er af en toe licht binnenviel en ik ook het vertrouwen kreeg dat ik niet alleen was op die rollercoaster. Af en toe kneep er iemand in mijn hand of pakte iemand me vast voor een dikke knuffel. Net omdat ik durfde delen wat er in mij omging, begonnen meer en meer mensen mij te ‘zien’ en gaven ze me onbewust wat ik nodig had.
Maar in 2018… toen deed ik mijn ogen open en genoot ik van de rit. Ik vocht als een leeuwin voor datgene waarin ik geloof. In de lente vertelde ik mijn verhaal aan Cath in Vandaag over een jaar. Heel even raakte ik in dat verhaal het stukje depressie aan, maar ik leerde tijdens dat avontuur vooral héél veel lieve mensen én mezelf kennen. In de zomer stuurde ik mijn manuscript naar verschillende uitgeverijen. Ik kreeg niet direct een ja, maar ze waren wél allemaal enthousiast. Ik gaf dus niet op. In de herfst had ik mijn boek in handen en sprak ik voor een vol auditorium over depressie.
Toen kwam de winter, samen met de naderende feestdagen groeide de zwarte vlek op mijn hart weer. Ik vind het nog altijd moeilijk om mee te gaan in het feestgedruis en het schijnbaar gelukkig “moeten” zijn. Want dat wringt soms en misschien des te meer omdat ik in de ogen van anderen het donker zie en weet hoe zij zich nu moeten voelen. In 2016 zat ik tussen kerst en nieuw apathisch naar het -tigste voorschrift te staren dat me werd overhandigd in de hoop dat… Vorig jaar moest ik mijn identiteitskaart vernieuwen, de oude was al vervallen en toch bleef ik het uitstellen. Het voelde toen alsof ik definitief een keuze moest maken vóór het leven. De oneindigheid weer moest omarmen en toch aarzelde ik zo zo hard.
Ik hoorde mezelf een paar weken terug tegen anderen zeggen dat ze tijdens de feestdagen maar ‘gewoon’ moesten doen wat voor hen goed voelde en ze foert moesten zeggen tegen de verwachtingen van anderen. Ik besloot dat dus ook maar opnieuw voor mezelf te doen, want: ‘Foert seg’! Natuurlijk waren er donkere dagen – ik weet dat die er altijd gaan zijn-, maar zij nemen niet weg dat ik ook zo verdomd trots ben op mijzelf dit jaar. Dit jaar bracht mij naast kracht ook afronding, erkenning, verzoening, geloof in mijzelf, dikke knuffels en véél voldoening.
Daarom kan ik nu met volle overtuiging en héél oprecht zeggen: tot in 2019! Moge het voor iedereen “goed genoeg” zijn en als het even kan nog nét dat ietsje meer.
Met een dikke knuffel (want die zijn er nooit genoeg!)
An
31 december 2018 – Met dank aan Iza voor de foto <3
No responses yet