Ik heb (of had?) – het gevecht tussen tegenwoordige en verleden tijd was nog nooit zo sterk aanwezig als de laatste maanden – een ernstige depressie. Soms voel ik me beter dan ooit tevoren, tot plots iets kleins me voor een hele week uit balans brengt en doet twijfelen aan het zorgvuldig opgebouwde evenwicht. Soms weet ik niet hoe ik het doe.
Het is vandaag, 10 oktober, werelddag van de geestelijke gezondheid. Ik wilde iets schrijven omdat ik tegenwoordig zo’n dag moeilijk aan mij voorbij kan laten gaan. Gisteren volgde ik een vorming over suïcidepreventie in het onderwijs. Zelfkwelling of een poging om de wereld voor anderen een beetje beter te maken? Beide, ongetwijfeld. De realiteit is dat België de slechtste van de klas is in West-Europa.
Ik heb al een lange weg afgelegd en terug heel wat opgebouwd dankzij mijn gouden psychologe. Maar op weg heb ik gemerkt dat het taboe rond geestelijke gezondheid nog erg groot is, terwijl – cliché cliché – praten én luisteren echt helpt. Luisteren zonder direct goede raad te bieden, zonder te minimaliseren of relativeren, zonder te (ver)oordelen.
Binnen een dikke maand verschijnt mijn boek (Ja, je mag mij nog steeds eens in mijn arm komen knijpen). Als ik wat ik voelde in woorden uit mijn hoofd kon halen, was het al de helft minder erg omdat het voor mij dan tastbaar werd in plaats van iets vaags in mijn hoofd. Natuurlijk besef ik dat ik het niet voor iedereen beter kan maken, al zou ik dat zó graag willen.
Ik hoop door mijn ervaringsverhaal te kunnen tonen dat het onzichtbare gevecht met je eigen geest een hel is die je niemand toewenst. Het kost je heel erg veel tijd, energie en ruimte. Hoe meer begrip en openheid er kan zijn rond dit thema, hoe lager de drempel zal zijn het bespreekbaar te maken voor wie zich in het donker bevindt. Hen wens ik niets anders dan licht.
Gelukkig schijnt vandaag de zon. Dat is al iets.
.
No responses yet