Bijna twee jaar geleden begon ik hier te schrijven, als noodzaak. Mijn hoofd was te vol, ik wilde uitbreken en woorden vinden voor de chaos. Gaandeweg durfde ik naast het donorkind zijn, ook over mijn – wat klinkt dat bezittelijke voornaamwoord hier toch nog steeds gek – depressie te schrijven.
Ik schrijf nu veel minder doordat ik het allemaal wat beter kan loslaten. – Hoor ik gelach in de zaal? – OK, laat me dan zeggen dat ik voor beide ruimte in mijn hoofd gevonden heb: Ik check mijn DNA-matches niet meer elke dag, zit niet meer tot in de vroege uurtjes te stambomen en de herkenning vinden bij andere donorkinderen was ontzettend helend.
Mijn depressie laat me aarzelend los , al geef ik toe dat het soms nog zoeken is. Ze gedraagt zich nogal onvoorspelbaar en daar zal ik nog wel een tijdje mee moeten leven, maar dat is dan ook maar gewoon zo, want ondertussen zijn er weer veel dingen die ik wel weer doe en voel.
In april vertelde ik nog over mijn manuscript. Van de uitgeverijen die geen plaats hebben in hun fonds, kreeg ik alleen maar positieve feedback en van een professor psychologie aan de UGent de volgende aanbeveling die zo op de achterflap kan:
Wordt het ooit weer licht? beschrijft de zoektocht van An met haar depressie. Deze zoektocht is intens, zwaar, intrigerend en ontroerend. Het biedt een inkijk in hoe iemands leven overspoeld kan worden door een depressie en hoe er middels kleine en grote stappen terug weer wat ruimte komt voor zonlicht. Ik kan het boek warm aanbevelen voor eenieder die zelf een depressie doormaakt of geconfronteerd wordt met depressie in de nabije omgeving. Het boek bevat geen tips en tricks om uit een depressie te komen maar biedt wel massa’s inzicht van wat een zware worsteling met depressie inhoudt. De intimiteit en herkenbaarheid van deze moeilijke strijd maakt dit een uiterst waardevol document dat ik van harte zou aanbevelen. (Prof. Dr. Ernst Koster)
Van zo’n dingen ga ik zweven (en hoop ik stiekem ook op positief antwoord van één van de vele andere uitgeverijen). Ik voel mezelf groeien en sterker worden dan ik ooit al was. Ik doe en voel dingen die ik nooit voor mogelijk hield. Zo stond ik tijdens de slotviering op school op het podium met een zelfgeschreven tekst over groeien, voelde de liefde en trots van mijn leerlingen tot diep in mijn hart, zéker toen een klas me nadien letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes zette (inclusief ontroerende speech). Tijdens het avondlijke spontane dansfeestje keek ik met tranen in de ogen heel erg dankbaar naar die zotte bende collega’s die voor altijd de mijne zullen zijn. Ook nog binnen 20 jaar… Dat gevoel sloeg in als een bom en daar moest ik dus wel even van bekomen.
Ik denk dat het gelukt is, dat groeien. Het was het moeilijkste en pijnlijkste dat ik ooit heb moeten doen. Ik gaf mezelf tijd, véél tijd en werd door zoveel mensen met liefde gedragen waardoor ik langzaam kon groeien in vertrouwen.
Vertrouwen in de ander, mezelf én de toekomst.
No responses yet