Vanmorgen vond ik helemaal onverwacht weer een briefje voor “Ad” in mijn inbox. Aangezien ik zo geraakt was van de eerste en tweede brief, deel ik ook deze graag met jullie.
Dag Ad,
Ik richt me weer eens tot jou Ad, (Anonieme Donor) want heb je die streep voor je gezien? Dat is de streep waar ik jou overheen wil trekken. Waarom? Zoals de Engelsen zeggen, it’s the decent thing to do. De kinderen die dankzij jouw gulle gift zijn ontstaan willen dolgraag weten wie die altruïst is die hun ontstaan heeft mogelijk gemaakt.
Maar waarom nu, waarom probeer ik het nu weer? Dat is heel simpel, ik heb weer een prachtige ervaring gehad. Een paar weken geleden ben ik geïnterviewd door een goed bekeken Nederlands nieuwsprogramma, Nieuwsuur. In dat programma heb ik uitgelegd, waarom ik donor ben geworden en ook wat het met mij heeft gedaan. Hoe de kliniek met mij en mijn donaties is omgegaan, en ook mijn reden om uit de anonimiteit te treden. Ik ben samen met mijn donordochter in beeld geweest en het item, waarin ook twee andere donoren aan het woord kwamen, zat prachtig en integer in elkaar. Misschien zou je het eens terug kunnen kijken*.
Maar daar gaat het niet om, het gaat om de reacties die ik naderhand kreeg. Ik werd aangesproken door collega’s, door bekenden en zelfs door een buurvrouw die de tachtig al gepasseerd is. En weet je waar hun reacties alle op uit kwamen? Ze vonden het allemaal geweldig dat ik donor ben geweest! Ze zagen een kant van mij die ze niet verwacht hadden en ze hadden er bewondering voor. Mensen waar ik het niet van verwachtte, staken een pluim op mijn hoed. Reacties die je verwacht zou kunnen hebben, op gebied van religie, moreel besef of afschuw, bleven uit. Louter positiviteit. Om het op zijn Vlaams te zeggen, ik werd fier op mezelf.
Nu vraag ik niet aan jou om primetime op de VRT uit de anonimiteit te komen (het zou wel mooi zijn) maar neem die stap uit de anonimiteit, maak je bekend! Je hebt wensouders een kind gegund, gun het kind ook haar recht op de kennis van haar afstamming. Heus Ad, je wordt er niet minder van, het verrijkt je leven enorm. Wees fier op jezelf. Zeg ik uit ervaring.
Lex van Wietingen
Lex was anoniem spermadonor van 1981 tot 1988. Inmiddels is hij niet meer anoniem en trots bekend met een donordochter en twee donorkleinkinderen. En daardoor “superbofkont”, zo zegt hij zelf.
*Het filmfragment staat onderaan de pagina. Het is een waar plezier om Lex te horen vertellen over zijn donorschap en zijn donordochter!
Heb je ook zin om een gastblog te schrijven met jouw ervaringen als donor of donorkind? Stuur me gerust een mailtje!
No responses yet