117. Wat zie jij in de spiegel?

In mijn eerste Spiegelblogpost, schreef ik het volgende:

Ik zou ooit graag in de spiegel kunnen kijken en mezelf willen zien. Dat klinkt waarschijnlijk heel gek, maar mijn verhaal draait om zichtbaar worden – niet alleen voor anderen – maar ook en bovenal voor mijzelf. (november 2016)

Het is iets waar ik op blijf botsen – letterlijk en figuurlijk – spiegels are everywhere en het blijft me ook intrigeren omdat ik het ook in andere verhalen hoor terugkomen. Begin april lanceerde ik daarom op mijn Facebookpagina een poll met de vraag “Wat zie jij als je in de spiegel kijkt?

Zevenentachtig mensen namen aan deze poll deel. Van de twintig mensen die de optie “Iemand die ik niet (her)ken” kozen, waren er veertien donorkinderen/mensen die hun biologische moeder en/of vader niet kennen en zes adolescenten.
Van de zevenenzestig mensen die “Mezelf natuurlijk” aanduidden, waren er zeven donorkinderen. Drie daarvan hebben hun biologische vader al in de ogen kunnen kijken.

Geef toe: hier schuilt toch echt een thesisonderzoek voor psychologiestudenten in!

Omdat ik zelf altijd dat onvolledige spiegelbeeld-gevoel had, vroeg ik het vorig jaar op de première van Vader Onbekend aan Maartje en ze antwoordde met een twinkel in haar ogen zonder aarzelen onmiddellijk “Ja!”. Het wordt me ook door andere donorkinderen die al gevonden hebben (wereldwijd) inderdaad bevestigd. Wanneer je je biologische ouder – die je je hele leven nog nooit gezien hebt – plots wel in de ogen kan kijken, zie je in de spiegel ook iets anders. Ik kan niet wachten!

Wil je zelf iets kwijt over de (weer)spiegel(ingen) in jouw leven, donorkind of niet? Laat gerust iets achter bij de reacties. Wie wil kan zich daar ook op de volgende blogberichten abonneren.