Ze is hier net tegen mijn arm in de zetel in slaap gevallen. Ziekjes en dus o zo zielig. Mijn kleinste meid. Voor ze in slaap viel, keek ze naar me op, minutenlang recht in mijn ogen, met haar arm in de mijne gehaakt. Zou ze het voelen, dat ik vandaag net dat ietsje meer liefde nodig heb? Of misschien bedoelde ze met haar intense blik wel “Goed gedaan mama!” ? Alles kan.
Wij leefden heel erg lang in symbiose. Ze houdt me vast en hier, meer dan ik haar. Wij zijn een team. Voor haar en haar grote zus – de grootste lichtjes die er maar konden zijn – heb ik geprobeerd om altijd mama te blijven.
Vandaag is er een cirkel van twee jaar rond en printte ik een manuscript af. Ik draag het op aan mijn man en mijn meisjes. Mijn eeuwige hou (me) vast.
5 mei 2016
Niet zomaar een meisje
Niet zomaar een dag
Toen je mij kwam halen uit het dal waarin ik lag
Ik zal je leren lopen
Nu ik terug kan staan
Sluit alle wegen af naar waar ik nooit meer terug wil gaan
En adem, adem, adem voor het eerst
En jaren, jaren, adem ik ook weer
No responses yet