Waar te beginnen? Mijn brief aan 2016 zou ik hier eigenlijk zo kunnen copy-pasten. Het was weer een serieuze rollercoaster (type Python). Soms liep ik er dus maar tamelijk “mottig” bij, maar ook in 2017 bleek verbondenheid de grootste redding te zijn. Ik schreef, las en sprak over depressie. Ontmoette verschillende auteurs die mij op hun beurt een hart onder de riem staken en aanmoedigden om te blijven schrijven.
Het was zo nu en dan ook eens nodig om mij terug te trekken in mijn cocon. Tijd doorbrengen met mijn gezin -mijn allerliefste schatten – brengt mij terug bij de essentie. Bij hen vind ik rust en besef ik dat er niets belangrijker is dan dit. Hoe hard de wirwarwol ook in de knoop zit, door (en voor) hen blijf ik overeind.
Wanneer ik later specifiek aan 2017 zal terugdenken, staat er toch ook een bijzondere bende met stip op nummer 1: Donor Detectives a.k.a. my sisters by heart and soul <3. We kenden elkaar al wel van 2016, maar dit jaar sloegen we de handen in elkaar om andere donorkinderen te helpen die ook met behulp van DNA op zoek wilden naar biologische familie.
Het jaar zat hierdoor vol bijzondere ontmoetingen die op een bepaalde manier mijn leven veranderd hebben. Ik kreeg nieuwe inzichten door donoren te spreken die de anonimiteit achteraf gezien ook maar onnodig en absurd vinden, zag broers en zussen elkaar vinden, kreeg mailtjes vol herkenning van andere donorkinderen die er tot nu toe nooit over durfden praten. Gooi daar bovenop dan nog wat blikken van erkenning bij televisiemakers en journalisten en dan kan ik alleen maar denken: Wow, wat een jaar…
Het (zelf)vertrouwen dat ik kreeg door mijn grenzen te verleggen en mijn verhaal te delen, kan niemand mij nog ontnemen. Ik begon 2017 met het voordeel van de twijfel, een klein vlammetje van hoop en liefde op het strand in Nieuwpoort. Dat vlammetje kon dit jaar alleen maar overleven en daarna groeien door de vele beschermende handen eromheen die de gure noordenwind uit de buurt wisten te houden. Merci, iedereen! Echt, inclusief dikke knuffel (want geef toe, dat doet soms toch zo’n deugd)!
Voor de Warmste Week vroeg ik “Fight Song” van Rachel Platten aan. Met diezelfde gedachte wil ik 2017 eigenlijk ook afsluiten, want zoals Liam Neeson in mijn favoriete kerstfilm ook zegt:
“You’ve seen the films, kiddo. It ain’t over till it’s over.”
Wrecking balls inside my brain
I will scream them loud tonight
Can you hear my voice this time?
Take back my life song
Prove I’m alright song
My power’s turned on
Volg mijn blog met Bloglovin of aboneer je hier en dan verschijnt de volgende post gewoon in je mailbox!
No responses yet