105. Bergen in het bloed

Begin jaren negentig plakte ik als klein meisje bij mijn moemoe en vava  aan de beeldbuis wanneer de Schwarzwaldklinik, Für alle Fälle Stefanie, Medicopter 117 of Forsthaus Falkenau op zondagnamiddag op tv kwam. Die lieve oma Herta bijvoorbeeld (gespeeld door de heerlijke Bruni Löbel) sprak zo mooi dat ik aan haar lippen hing. Alsof ik het als kleuter al een beetje begreep en ze me meenam naar een verre maar toch vertrouwde wereld.

Ik wist eigenlijk niet wat het betekende, maar “Grüß Gott” en “Tschüss” waren de woorden die me van die zondagnamiddagen bijbleven. Ik vond de klanken prachtig, daarom noemde ik de hertjes in de wei naast mijn grootouders Gruuskot en Sjuus. Hen kon het niet veel schelen, want ze kwamen toch altijd hun warme vochtige neus in mijn kleine handje duwen als ik hen riep. Kortom de affiniteit met de Duitse taal zat er dus altijd al in, maar ik begreep eigenlijk nooit hoe dat kwam.

Tot nu.

Een dik jaar geleden kreeg ik de uitslag van mijn eerste DNA-test en zag ik voor de MyOrigins-kaart die een mooie bol vormde boven Zuid-Duitsland en Zwitserland. Aangezien deze kaarten over duizenden jaren terug gaat, zei dit natuurlijk nog niet zo veel, maar ik werd toch nieuwsgierig. Ondertussen zijn er bijna 200 matches bijgekomen en heb ik al veel gepuzzeld met de (kleine) matches die langs de kant van mijn biologische vader vallen. Wat blijkt? Bij letterlijk elke mirror tree die ik al gemaakt heb, kom ik op een bepaald moment (17e-18e eeuw) in Zuid-Duitsland, Zwitserland of Oostenrijk terecht. Ronkende namen als Nolte, Schäfer, Burnheimer en Schneider sieren “mijn” bomen.

Nu is het “alleen nog maar” een kwestie uit te zoeken waar ik dan ergens in die bomen thuis hoor. Vorig jaar wist ik niets. Vandaag klopt mijn puzzel al een beetje meer doordat ik nu toch op zijn minst ergens kan plaatsen waar die liefde voor de Duitse taal vandaan komt.  De rest van de puzzel kan nog jaren in beslag nemen, maar – ook al kostte dit kleine stukje me al een jaar – dit voelt al als een overwinning op het niet-mogen-weten.

I can feel the love I want, I can feel the love I need
But it’s never gonna come the way I am
Could I change it if I wanted, can I rise above the flood?
Will it wash out in the water, or is it always in the blood?
(John Mayer)