Op mijn hart zit een zwart stipje. Soms is het maar zo klein als een speldenkopje en andere dagen lijkt het eerder op de dikke vlek die een alcoholstift wel eens onbedoeld achterlaat. Dit stipje durft zonder duidelijke aanleiding overnacht wel eens te groeien. Zelfs overdag, op momenten waarop ik het niet meer verwacht, durft het uitdijen.
Het neemt dan mijn hele hart over, tot er niets rozigs meer overblijft. Het doet mij vertragen en mijn zware hart bonst dan opstandig tegen de muren, hopeloos op zoek naar een weg uit die gevangenis. De zwarte vlek breidt zich ook vaak uit naar mijn adem. Als handen rond mijn nek zodat ook de donkere mist zich in mijn denken kan nestelen en zo opnieuw het zicht op het leven verhindert.
Ik kan proberen het zwarte stipje weg te gommen of te negeren. Wie weet lukt dat wel en vergeet ik dat het ooit zó donker was. Toch zal ik voor altijd op mijn hoede blijven, want zelfs als het ooit weer licht wordt, leef ik voor altijd met een zwart stipje op mijn hart.
No responses yet