Naar alle waarschijnlijkheid schrik je eerst even (of lang, dat mag je hélemaal zelf kiezen). Met een zoekend donorkind had je zeker geen rekening gehouden toen je meer dan 30 jaar geleden doneerde. Allerlei vragen en angsten spoken in eerste instantie door je hoofd, maar misschien begint er na die eerste schrik wel iets te borrelen en besef je dat jij doorheen de jaren ook een beetje nieuwsgierig geworden bent naar mij. Hopelijk stel je mij dan niet voor als huilende baby of als een met deuren slaande puber, dat zou wel al eens kunnen helpen, denk ik.
Ik hoop dat je ooit de stap zal wagen mij te leren kennen, want ik moet zeggen dat ik ondertussen op deze gekke weg met al zijn kronkels ook best wel een beetje trots aan het worden ben op mezelf. Hopelijk zal jij dat dan ook zien, dat ik nu durf te vechten voor de dingen waarin ik geloof. Dat ik er daarom samen met anderen voor probeer te zorgen dat toekomstige generaties donorkinderen geen open brieven meer moeten schrijven om contact te leggen met dat ontbrekende stukje dat zo pijnlijk aanwezig is door zijn afwezigheid.
Soms vraag ik me af of ik veel op je lijk en probeer ik me in te beelden dat je zou begrijpen waarom dit voor mij zo belangrijk is en vooral vraag ik me dan af of je even koppig bent als ik. Stel je voor… in dat geval zijn we nog wel even bezig.
Ik hoop dus dat je ooit de stap zal wagen om mij te leren kennen. Ik geloof namelijk oprecht dat jíj het ontmoeten waard bent, waar je nu ook bent. Mij vinden zal het probleem wel niet zijn want ik ben de laatste tijd nogal gemakkelijk bereikbaar. Het ligt dus in het durven en in het vertrouwen dat het OK is om het te doen. Die keuze ligt nu bij jou: durven of doen?
No responses yet