Drie weken geleden is het nu dat ik zelf nog een blogpost schreef. Naar mijn normen is dat lang, zeker in vergelijking met het begin. Die langere stilte had dan ook zo zijn redenen en ik was heel blij dat ik een verhaal mocht publiceren als gastblog zodat ik toch even kon ademhalen.
Er spookte maar één vraag door mijn hoofd: hoe zou ik ooit nog iets kunnen schrijven wat na nummer 100 mag komen? Hoe ga ik verder vanaf hier? Goud betekent zo veel voor mij. Ik schreef er erg lang aan, woorden werden gewikt en gewogen om dan uiteindelijk mijn gouden jubileum met mijn dito psychologe (echt!) met de wereld te kunnen delen.
Uiteindelijk – dat realiseerde ik me pas nadien – zijn de woorden, of dat stapeltje briefjes van ondergeschikt belang. Het gevoel dat het schrijven me geeft, is voor mij véél meer waard. Ik ben trots. Trots op mijn weg en dat – ook al ben ik er nog niet – ik wel kan zeggen “Ik werk eraan, ik ben onderweg”. Ik vond dat ik het moest delen, omdat ik het aan mijn vijftienjarige, twintigjarige en vijfentwintigjarige zelf verschuldigd was, omdat ik veel te lang geprobeerd heb sterk te blijven.
Toen ik de week nadien bij mijn psychologe ter sprake bracht dat ik mij ondanks alles toch nog vaak heel alleen voel, verwoordde nét zij precies waaraan dat lag. Ik brak in tranen uit, want ze had gelijk. Mijn blogposts schrijf ik alleen aan mijn bureau en mijn sessies bij haar doe ik alleen. Een stapel briefjes kan ik iedereen tonen, maar de betekenis erachter, die lange weg waar ik zo trots op ben, dat bleek veel moeilijker…
Gelukkig kan jij mij (en anderen in je omgeving) helpen, want het onzichtbare zichtbaar maken kan niemand alleen.
Geh nicht, geh nicht fort von mir
Gib mich, oh gib mich nicht auf
Geh nicht, oh geh niemals fort von mir
Lass mich hier nicht allein
Geh nicht fort von mir
(Philipp Poisel)
No responses yet