Een groep wetenschappers voert een experiment uit. Ze hebben een kamer met honderd personen en amputeren bij iedereen de rechterarm.
Vijftig mensen passen zich goed aan. Ze leren hun linkerhand te gebruiken en kunnen alle dagelijkse taken uitvoeren met één arm. Ze vinden het verlies van hun ene arm niet al te erg. Ze vinden het OK. Sommigen voelen zich zelfs speciaal omdat ze anders zijn. Ze gaan in het verweer tegen iedereen die beweert dat ze minder zouden zijn doordat ze maar één arm hebben.
De andere helft van de groep past zich ook goed aan. Ze hebben goed geleerd hoe ze hun linkerhand moeten gebruiken. Ze kunnen alle dagelijkse taken met één ar- “WACHT EENS – DIE KL**TZAKKEN HEBBEN MIJN RECHTERARM AFGEZET!!!”.
De deelnemers vernemen dat hun ouders hen voor dit experiment hadden opgegeven nog voor ze geboren werden; het was een noodzakelijke voorwaarde voor hun verwekking. Het is onmogelijk om hier tegen te zijn. Dat zou haaks staan op hun eigen bestaan. Ze moeten dankbaar zijn voor het experiment. De wetenschappers en hun ouders schonken hen het LEVEN.
***
Wensouders overwegen om hun toekomstige kinderen voor het experiment op te geven, omdat dit voor hen de enige mogelijkheid is: kinderen krijgen die onderworpen worden aan dit experiment of helemaal geen kinderen krijgen. Ze raadplegen online fora waar ze over het experiment en de kinderen lezen. Ze ontdekken dat veel kinderen een negatieve kijk hebben op het experiment. Hierdoor voelen de wensouders zich slecht. Ze beslissen daarom dat ze enkel ervaringen willen horen van de vijftig deelnemers die akkoord gaan met het experiment en blij zijn met één arm te leven.
Sommige mensen zijn echt heel gelukkig dat hun arm werd geamputeerd. Ik wil echt alles weten over deze positieve mensen.
Het spijt me van die vijftig andere mensen die van streek zijn. Ze zullen wel geen goede ouders gehad hebben, weet je. Het heeft helemaal niets te maken met de amputatie van hun rechterarm. Mijn kinderen zullen zich zeker zo niet voelen.
Mijn rechterarm is verlamd. Ik heb hem nog, maar ik zie echt het probleem niet. Waarom zou je zo graag je rechterarm hebben? Ik zou liever géén rechterarm willen in plaats van deze verlamde.
Niemand heeft zijn rechterarm écht nodig. Erg veel mensen stellen het ook prima zonder.
Sommige mensen verliezen hun rechterarm tijdens de oorlog of ze krijgen een ziekte waardoor deze geamputeerd moet worden. Het zou dus sowieso gebeurd kunnen zijn.
Sommige deelnemers krijgen een prothese en horen: “Je hebt nu een bionische arm. Waarom kan het jou iets schelen dat je oorspronkelijke rechterarm weg is? Er zouden zich véél mensen gelukkig prijzen met zo’n coole arm. Deze is echt zo veel beter dan je originele!”
***
Uit de groep van vijftig deelnemers die niet akkoord zijn met de amputatie, gaat er een groot percentage op zoek naar hun rechterarm. De onderzoekers die het experiment uitvoerden, willen helaas niet zeggen waar de arm zich precies bevindt. Alle documenten werden vernietigd.
Het lijkt er op dat niemand recht heeft op zijn rechterarm.
Tegen alle verwachtingen in vinden sommige mensen toch nog hun rechterarm terug. Ze laten hem er weer aan zetten. Het is een wonderbaarlijke hereniging. Jammer genoeg zal hij nooit werken alsof ze hem nooit hadden afgezet.
Met heel veel dank aan een Amerikaans donorkind, die deze tekst oorspronkelijk schreef en me de tekst naar het Nederlands liet vertalen. Ze publiceerde het verhaal in het “World Wide Donor Conceived People Network” op Facebook. Het origineel lees je hier.
One response
[…] met het begin. Die langere stilte had dan ook zo zijn redenen en ik was heel blij dat ik een verhaal mocht publiceren als gastblog zodat ik toch even kon […]