100. Goud

Dat ik zot ben dat ik het geteld heb. Je zou niet de eerste zijn die dat tegen me zou zeggen. Alle briefjes met een dikke klem bij elkaar gehouden, liggen onderaan in mijn lade. Sinds februari 2016 kwamen er elke maand wel twee, drie of soms vier bij.

Ik weet ook helemaal niet meer waarom ik de briefjes ben beginnen bijhouden. Het was een automatisme, maar nu ben ik eigenlijk wel blij dat ik ze nog heb. Zij zijn het tastbare bewijs van de lange weg die ik al afgelegd heb. Het is een zoektocht waar ik al veel langer mee bezig ben dan met de zichtbare.  Niemand weet – ook ik niet – wanneer en of die ooit afgelopen zal zijn. De kwetsbaarheid zal er wel altijd zijn, maar ik weet nu dat ik mij nooit meer zo alleen zal voelen. Ik weet nu waar ik terecht kan. Dat was ook mijn grote geluk, dat ik direct iemand vond waarmee het klikte. Ik neem jullie even mee terug in de tijd.

10 februari 2016

Een week voordien had ik dit intakegesprek vastgelegd. Online, want aan telefoneren heb ik een enorme hekel. Op de website bekeek ik eerst alle psychologen die in de praktijk werkten. Als ik dit zou doen, moest het ineens klikken, nam ik me voor. Ik had geen energie laat staan moed over voor een tweede poging. Dus… Aan wie zou ik alles kunnen uitleggen? Aan wie zou ik alles wíllen uitleggen? Dat was een andere vraag. Uiteindelijk hakte ik de knoop door op basis van mijn gevoel.

Op het moment dat ze me die woensdagavond binnenroept, tolt mijn hoofd en wil ik liever weglopen. Is er geen weg terug? Was het wel zo’n goed idee om hieraan te beginnen? Wat moet ik vertellen?  Ik loop toch naar de deur en kijk dan plots in dezelfde warme ogen die ik al kende van op de website. Ze wijst me de weg naar haar praktijk. Daar mag ik plaatsnemen waar ik maar wil. Ik kies de stoel het dichtst bij de deur, plof neer en duik quasi automatisch een beetje ineen. Onzeker over wat nog gaat komen, stort ik mijn hart bij haar uit. Soms hap ik naar adem en probeer de tranen te verbijten. Ze luistert, knikt af en toe aanmoedigend en -voor mij het allerbelangrijkste- ze kijkt niet weg. Ze ziet de worsteling, het verdriet, de reddeloosheid en laat me voelen dat ik daar niet meer alleen door moet. Op het einde van het gesprek vraagt ze me hoe ik tegenover medicatie sta, moest dat nodig zijn. Vroeger zou ik resoluut geweigerd hebben dit nog maar te bespreken, maar nu was het enige wat ik kon uitbrengen: “Liever niet, maar als het nodig blijkt…”.

Zelf weet ik het tenslotte ook niet meer…

Die avond begon mijn onzichtbare zoektocht. Onzichtbaar maar elke dag aanwezig. Onzichtbaar en daarom vaak ontzettend eenzaam. Ik telde de dagen tussen onze afspraken en vroeg me af hoe ik het ooit weer alleen zou kunnen, dat leven. Ik had haar nodig om gecontroleerd uit elkaar te mogen vallen zonder te verdwijnen, ik had haar nodig om tijdens die momenten te voelen dat ik niet alleen was in het donker.

Nu anderhalf jaar later is ze verhuisd en daardoor besefte ik dat ik het tapijt, waarop ik mezelf in gedachten zo vaak in een bolletje zag liggen, niet eens mis. Ze leerde me beetje bij beetje weer voor mezelf te zorgen, voor mezelf te voelen en het voelen ook toe te laten. Ze leerde me voor mezelf te leven. Ze bracht vorige week – toevallig de 50e sessie – ook nog eens onder woorden wat een weg het al geweest is en dat ze merkt dat ik in mijzelf schijnbaar iets gevonden heb dat nu voor mijzelf kan zorgen. Dat heeft me ontzettend veel moeite gekost en ook dat stukje valt nog wel eens uit elkaar, maar het is een zichtbaar begin voor de toekomst.

Wil je mijn stukjes die over die onzichtbare zoektocht gaan nog eens teruglezen? Dat kan hier.

PS: Ik zal hopelijk nooit meer zó alleen zijn, dat ik niet meer weet waar naartoe, maar ik weet dat andere mensen dat wél nog zijn. Zij hebben jou nodig, om te luisteren en te praten en samen op zoek te gaan naar hulp. Help hen, bezoek www.4voor12.be en #maakdepressiebespreekbaar!