Hoe was je vakantie? Heb je ervan genoten?
Eek! Normaal gezien loopt er bij het horen van die woorden een rilling over mijn rug die zich een weg naar boven werkt en dan zorgt voor een intern confronterend vragenvuur: “Ja, hoe was mijn vakantie eigenlijk?
Slecht? Nee.
Fantastisch? Nee.
Goed? Ook niet echt.
Moet ik dat nu onderhand niet kunnen, dat genieten? Oh, opgepast, daar is het weer: het “dubbele ongeduld” weet je nog? Het verschil met het ongeduld waar ik acht maanden geleden over schreef, is dat ik zelf minder vatbaar geworden ben voor de verwachtingen van anderen. (Ik kan het iedereen aanraden!)
Mijn beste inzicht van mijn zomervakantie dus: mijn verwachtingen van een goede vakantie hoeven niet die van een ander te zijn. Mijn vakantie was er eentje met ups en downs, maar ook eentje waarvan ik kan zeggen: ze was goed genoeg en ze was van mij.
Goed genoeg, omdat ik met de kindjes op het einde van de eerste week naar de kinderboerderij een pannenkoek ben gaan eten. Dat dat eigenlijk op maandag de bedoeling was, laat ik even buiten beschouwing.
Goed genoeg, omdat ik voldoende concentratie had om een eenvoudig recept met 6 stappen te volgen of euh er ten eerste ook al aan te beginnen. (En het was lekker!)
Goed genoeg, omdat ik tijd voor mijzelf nam tijdens een storm in plaats van te verdrinken, omdat ik verdriet toeliet in plaats van ertegen te vechten.
Goed genoeg, omdat ik wel vijf boeken gelezen heb. Vijf! Dat is meer dan de som van het aantal boeken van de afgelopen jaren. Akkoord, 2 van de 5 gingen op een bepaalde manier over depressie, maar ook dat hielp.
Goed genoeg, omdat zij met het rode ronde tapijt verhuisd is waardoor er meer dan een maand tussen onze ontmoetingen zat én ik dat keihard overleefd heb! Het tapijt is trouwens niet mee verhuisd en dat deed mij beseffen dat ik het eigenlijk niet eens mis. (De grote zetel met zachte kussens die ik in de plaats kreeg is véél beter!)
Goed genoeg, omdat ik in de armen van mijn mede-Donor Detectives mocht thuiskomen en kon instorten en er -zonder oordeel- begrip, troost en rust vond.
Goed genoeg, omdat ik gisteren constant het gevoel had dat ik maar niets gedaan kreeg, toen plots mijn vierjarige me tijdens het koken kwam platknuffelen en ze me vertelde dat ze me “de allerbeste mama ter wereld ooit” vindt.
Ik heb dit zo lang niet gevoeld, gekend en gekund dat dit voor mij allemaal apart, laat staan samen eigenlijk méér dan goed genoeg is, maar hoe krijg je dat uitgelegd?
One response
[…] aarzelend en daarna veel bewuster een plaats hier. Uiteindelijk besefte ik dat elke kleine stap, elk klein gevoel dat terugkomt er één is dat ook benoemd mag […]