Soms worden er dingen precies op het juiste moment in je schoot geworpen. Zo kreeg ik afgelopen week een artikel in handen met de titel: “From a bundle of joy to a person with sorrow”: disenfranchised grief for the donor-conceived adult. Dit artikel van Joanna Rose uit 2001 benoemt quasi alle gevoelens die je als “donor-conceived adult” kan hebben. Dat het nogal een rollercoaster kan zijn, hoef ik waarschijnlijk niet te vertellen, maar ze somt ook de volgende factoren op die tot verwerking van het verdriet kunnen bijdragen:
- De mogelijkheid krijgen te zoeken
- Toegang tot degelijke (professionele) ondersteuning
- Begrip van de omgeving
- Steun van de naaste omgeving
- In eigen omgeving de stilte/het taboe doorbreken
- Met anderen in dezelfde situatie praten
- Contact met een begripvolle voormalige donor
Toen kwam mijn Aha-Erlebnis: Het lijkt erop dat ik intuïtief dus wel het juiste pad volg om deze chaos op orde te krijgen. Net het inzicht en de troost die ik deze week nodig had, want hoe je het ook draait of keert, er blijven mensen die het niet begrijpen en het taboe rond donorconceptie blijft bestaan en dat kwetst. In tegenstelling tot wat vroeger het geval was, heb ik nu wel (door nummer zes) een hele clan rond mij. Zij begrijpen perfect dat je van opperste frustratie in diep verdriet kan zakken en proberen mij er dan weer snel bovenop te helpen.
The griefs we are expressing are understandable, for those who can afford to hear; for those who cannot and will not listen, there is likely to be a breakdown, or distancing of relationships. For these issues are not peripheral to ourselves, but central to who we are and who we are not. (Joanne Rose, 2001, p 6)
Ook al had ik tijdens de première van Vader Onbekend al eens kort met een donor gesproken, nummer 7 stond eigenlijk nog open. Toeval wil dat ik op het moment dat ik het artikel las, net met iemand had afgesproken. Ik had hem ook al eens eerder aan de lijn gehad naar aanleiding van de oprichting van de Donor Detectives, dus ik was wel benieuwd.
Op een bepaalde manier heeft het mij geholpen om hem te spreken en te merken dat er ook lieve empathische donoren geweest zijn die doneerden uit altruïstische overtuiging. Bij hem dezelfde nieuwsgierigheid ontdekken die ik heb, maar dan omgekeerd, was ook wel een aangename verrassing. Zelfs meer dan 30 jaar later, heeft hij nog altijd het beste voor met “zijn” donorkinderen. Hij legt de beslissing wel in hun handen en gaat zelf niet op zoek. Wél heeft hij zich, om vindbaar te zijn, geregistreerd bij FTDNA.
Ik hoop dat veel voormalig donoren, zijn voorbeeld zullen volgen en zich zullen aanmelden, zodat ze, na de wensouders in het verleden te hebben geholpen, ook hetzelfde kunnen doen voor hun donorkinderen die daar behoefte aan hebben.
No responses yet