97. Het is zoals het is

De vakantie is niet altijd een cadeautje voor mij. Zo, dat is eruit. In plaats van te genieten van de vrijheid word ik opgeschrikt door de leegte. Een leegte die – als ik niet goed oplet – snel wordt ingepalmd door malende gedachten of zelfs het Grote Niets. Ik durf dat dan haast tegen niemand te vertellen. Welke gek geniet er nu niet van vakantie? Ik blijkbaar.

Wanneer het niet lukt om te ontspannen of te genieten terwijl anderen dat zichtbaar wel doen, bekruipt mij een schuldgevoel. Soms denk ik dan: “Geniet dan godverdomme, het is zo weer voorbij!”. Waarom lukt het me niet? Waarom is dit zo moeilijk? Ik zet me in de zon en wacht op een gevoel dat mij zo vreemd geworden is. Ik weet dat ik me met dit getob nog meer in nesten werk, want eens ik erop begin te letten, lukt het helemaal niet meer.

Soms is het plots daar, bijna ongrijpbaar. Vluchtig zodat ik het me achteraf nog nauwelijks kan herinneren. Soms blijft het dagen, zelfs weken weg. Het is dan zeker bang van die donkere wolk in mijn hoofd. Dat begrijp ik wel, want hoe kan je daar nu tegen op?

Het is nu zoals het is en ik probeer van de verwachtingen van anderen niet mijn eigen verwachtingen te maken. Het zou anders gegarandeerd weer verkeerd lopen. Ik denk ook meestal stilletjes “Ik doe mijn best…” op de goedbedoelde wensen van anderen (Geniet van de vakantie! / Veel plezier! / Hopelijk heb je er deugd van! ), terwijl ik luidop “Ja ze, merci!” zeg.

Het komt dus allemaal nog niet vanzelf, maar daar heb ik me ondertussen bij neergelegd. Ik verwacht dat ook niet. Het is mijn weg en ik bepaal het tempo. Dat mag vreemd in de oren klinken, maar ik heb ontdekt dat ik dat mag, want het is mijn weg. Die vrijheid omarm ik graag.