94. Afscheid

Dag lieve 6 LMT MWE

In mijn hoofd was ik sinds het vierde jullie Deutschlehrerin. We kenden elkaar op dat moment in februari in theorie dus al tweeënhalf jaar. In de praktijk was dat toch ietsje korter. Toch hadden wij ergens onderweg een band opgebouwd waardoor ik in september 2016 weer een beetje kon thuiskomen bij jullie. Jullie waren mijn veilige haven om de week rustig te beginnen en elke vrijdagnamiddag was ik zo blij dat ik mijn week met jullie mocht afsluiten. De berg die mijn week soms leek, maakten jullie zonder het zelf te beseffen minder steil.

Die dag in februari besloot ik na een korte aarzeling, dat jullie mijn vertrouwen wel eens waard zouden kunnen zijn. Ik wist toen al wel dat mijn verhaal op korte en langere termijn in de media zou komen, dus waarom zou ik het jullie nu al niet vertellen… En of jullie mijn vertrouwen waard waren.

De maanden die daarop volgden hebben jullie als stille supporters op de achtergrond geleefd, geleerd, geluisterd en af en toe vroegen jullie eens heel oprecht met veel liefde: “Hoe gaat het met ú mevrouw?”. Dat deed mij zo ontzettend veel deugd!

Jullie twaalf en bij uitbreiding nog veel anderen die op de achtergrond mee aanwezig waren, hebben me getoond, dat je het helemaal niet alleen hoeft te doen, je niet altijd sterk hoeft te zijn en je het niet allemaal alleen moet dragen. Je mag proberen, je mag vallen, weer rechtstaan en opnieuw proberen. Ik ontdekte dat het mooie daaraan is, dat wanneer je dàt toont, je door anderen weer recht geholpen kan worden.

Wij nemen nu straks wel afscheid, maar ik hoop dat jullie in de toekomst net zo omringd worden door mensen die jullie recht helpen wanneer het even moeilijk gaat en dat jullie dat ook opnieuw voor anderen zullen doen, net zoals jullie voor mij deden.

Lieve Hanne, Inne, Catherine, Samantha, Evelien, Nele, Silke, Hendrik, Jens, Fréderique, Sarah en Thaïs (kijk ik moet mijn ogen maar toe doen en ik zie jullie weer voor mij 😉 ), jullie veranderden de manier waarop ik voor de klas sta, de manier waarop ik naar mijzelf en mijn leerlingen kijk. Dat hebben jullie voor mij gedaan en veranderd. Daarvoor ben ik jullie voor altijd zo dankbaar. Ik heb er het volste vertrouwen in dat jullie elk met glans jullie eigen ding zullen doen, maar mocht je ooit heimwee krijgen, hoop ik dat jullie hieraan zullen terugdenken:

Heimat ist kein Ort, es ist ein Gefühl (Herbert Grönemeyer)

Zoek naar de magie van het nieuwe begin, maar weet dat ik er voor jullie ook altijd zal zijn.

Ganz liebe Grüße und bis Freitag! 

Frau Peeters 😉

Wie jede Blüte welkt und jede Jugend
Dem Alter weicht, blüht jede Lebensstufe,
Blüht jede Weisheit auch und jede Tugend
Zu ihrer Zeit und darf nicht ewig dauern.
Es muß das Herz bei jedem Lebensrufe
Bereit zum Abschied sein und Neubeginne,
Um sich in Tapferkeit und ohne Trauern
In andre, neue Bindungen zu geben.
Und jedem Anfang wohnt ein Zauber inne,
Der uns beschützt und der uns hilft, zu leben.
(Stufen, Hermann Hesse)