93. Dag Allemaal

Het was een beetje doodgaan toen ik vanmorgen ontdekte dat mijn interview ook op de cover van Dag Allemaal werd aangekondigd. Dàt hadden ze me namelijk niet verteld.

Wat heeft mij dan in godsnaam bezield om hieraan mee te werken, hoor ik je denken? Wel, ik wil dat mensen anonieme donatie zien zoals het is en hoe het kan voelen voor de kinderen die eruit voortkomen, want in tegenstelling tot wat sommigen denken, stopt het niet bij de invulling van een kinderwens.

Het werd mij lang niet verteld, dat klopt, maar dat lijkt me nu toch niet de enige reden waarom ik het er moeilijk mee heb, Mevr. De Sutter. Bijzonder trouwens dat u tot dit besluit komt zonder dat wij elkaar écht kennen. De studies die u aanhaalt waaruit blijkt dat kinderen die het wel op vroege leeftijd weten er geen last van zouden ondervinden, zijn gebaseerd op ondervraging van jonge kinderen. Rara wat zij zouden antwoorden…

Wij zijn de eerste generaties donorkinderen die volwassen zijn. Wij kunnen nu aangeven hoe wij het ervaren en tegen welke problemen wij aanlopen. Je zou denken dat wij een waardevolle stem kunnen zijn, niet? Toch kiest de fertiliteitsindustrie (money money money) ervoor ons te negeren. Ze proberen ons zelfs het zwijgen op te leggen door ethische studies die nergens op slaan Deze worden dan ook meteen door tientallen buitenlandse academici genadeloos neergesabeld (waarvoor dank!). Gelukkig staan er in België toch ook al een aantal mensen aan onze kant, met dank aan Valérie Van Peel om samen met ons voor onze rechten te vechten!

Bon, ik dwaal af. Wat ik hoop en denk en waar ik me ook aan optrek, is dat tussen alle negatieve commentaren die er onvermijdelijk op dit interview zullen komen, er ook een aantal donorkinderen zich in mijn woorden zullen herkennen. Misschien beseffen ze dat ze niet alleen zijn met deze verwarrende gevoelens en nemen ze contact op. Misschien stemt het een paar donoren tot nadenken, beseffen ze dat de media een rol speelt in de bangmakerij en hopelijk lezen ze mijn brief of die van donor Lex. Misschien hebben een hoop mensen er eigenlijk nog nooit zo diep over nagedacht. Misschien komt er wel meer openheid. Misschien brengt het een discussie op gang. Misschien zal er ooit écht naar ons geluisterd worden…

Al deze misschiens bij elkaar maken dit de moeite waard. Ik sta écht niet te springen om al die media-aandacht. Dit zou ook allemaal niet nodig zijn, als het recht dat mij toebehoort (Kinderrechtenverdrag Artikel 7 en 8), mij niet a priori ontnomen werd.