Haar eerste vraag was met welk gevoel ik deze keer naar haar toegekomen was. Een vraag die voor mij bijna even moeilijk is als “Hoe gaat het?”. Ze zag het waarschijnlijk al in mijn ogen. De muur waar ze even door zou moeten, maar waarachter ze dan een ruwe zee zou aantreffen.
Mijn hart woog al een paar dagen een ton en klopte elke dag ook heel gejaagd, alsof het achtervolgd werd en wilde weglopen. Ademen ging nog maar amper. Voortdurend had ik het gevoel geen zuurstof te hebben en naar lucht te moeten happen. Ik verlangde naar rust in mijn hoofd en hart.
Toen ik naar haar reed, dacht ik onvermijdelijk aan haar rode ronde tapijt dat er al een tijdje niet meer ligt. Ik beeld me graag in dat het al opgerold klaarligt voor de verhuis. Ik hoop het alleszins, want eigenlijk mis ik het wel een beetje. In mijn hoofd rolde ik het dus voor even weer open en legde me erop, in een bolletje, uitgeput van het razende hart.
Na haar vraag sloot ik heel kort mijn ogen. Ik voelde de tranen klaarzitten en hoopte even dat ik gewoon op het tapijt zou kunnen gaan liggen en dat het allemaal voorbij zou gaan met een aai door mijn haar. Toen ik mijn ogen opende, hapte ik heel diep naar adem, op zoek naar woorden om de chaos te beschrijven. Ik wist dat er maar één juiste weg was. Rechtdoor, er dwars doorheen en er is geen plaats waar dat veiliger kan, dan bij haar.
Bij haar kan ik vertragen, moet ik wel vertragen en even achterom kijken. In het begin ratelde ik maar door en door (net zoals mijn hart al een hele tijd moest bijbenen om mij te volgen), maar wanneer je ergens dwars doorheen moet, voel je de weerstand en vertraagt het je. Mijn hart moest na een half uur praten niet meer achter me aanhollen en ook al snakte ik af en toe nog naar adem, aan het einde kon ik echt herademen. Er was weer plaats voor meer. Er was weer lucht, er was weer leven.
I have a heavy heart, it’s bruised
Doesn’t matter for now
I keep my heart inside a box
Outside of my body
So it doesn’t bother me at all
Doesn’t bother you
It doesn’t bother anyone
But me, but me
One response
[…] neemt dan mijn hele hart over, tot er niets rozigs meer overblijft. Het doet mij vertragen en mijn zware hart bonst dan opstandig tegen de muren, hopeloos op zoek naar een weg uit die gevangenis. De zwarte vlek […]