91. Dag Ad

Mag ik je zo noemen, Ad? Ik weet namelijk niet hoe je heet, niemand weet dat trouwens, maar het staat voor Anonieme Donor. Net als jij, was ik vroeger ook een Ad. Dat was normaal, iedereen deed dat. De dokter zei dat dat gebruikelijk was. Ik dacht er niet zo over na. Ach, als iedereen anoniem is, waarom zou ik dan willen opvallen? Nu weet ik beter. Die anonimiteit was niet om mij te beschermen, dat is al prima geregeld in de wet. Nee, die anonimiteit was vooral makkelijk voor de kliniek. Wensmoeders konden worden geïnsemineerd met de giften van meer donoren, zonder dat de kliniek hoefde bij te houden wie de donor was. (Heb ik aan den lijve ondervonden) En als donorkinderen ooit zouden willen weten wie hun donor was, was het antwoord simpel te geven, die wenst anoniem te blijven. Weer geen administratie bijhouden dus. Zaad kon zonder veel rompslomp worden door verhandeld. En ga eens kijken naar de tarieven die wensouders moesten betalen, omgerekend naar nu duizenden euro’s. Als leverancier van het belangrijkste product, het zaad, kregen wij als donor reiskostenvergoeding en een kop koffie. Niet dat ik een vergoeding wenste, ik deed het om anderen te helpen, net zo goed als dat ik bloed gaf en een donorcodicil op zak droeg. Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik onderdeel uitmaakte van een lucratief verdienmodel.

Omdat ik een jaar of tien geleden begreep uit publicaties, dat er donorkinderen op zoek waren naar hun donor, niet alleen uit nieuwsgierigheid, maar ook om te achterhalen of ze niet erfelijk belast zijn. Om te weten of ze (half) broers en zussen hebben en ook om uit te sluiten dat ze daar verkering mee zouden krijgen. En zo zijn er nog vele redenen (en alle even legitiem). Pas op dat moment ben ik me gaan realiseren, dat mijn donaties niet alleen voor vervulling van wensen hebben gezorgd, maar in even zovele gevallen voor vragen, onbegrip of verwarring. Dat was voor mij onmiddellijk aanleiding mijn anonimiteit op te geven. Als donorkinderen hun oorsprong wilden vinden, dan moest ik vindbaar zijn. Iets wat overigens bijna meer moeite kostte dan mijn regelmatige donaties. Ik heb mijn kliniek aangeschreven en hen kenbaar gemaakt niet meer anoniem te willen zijn. Ik heb mijn donornummer na enig vijven en zessen van ze gekregen en ik heb mijn DNA laten opnemen in de DNA-databank van Fiom. Daarnaast heb ik recent mijn DNA opgestuurd naar Amerika om opgenomen te worden in de Family Tree databank. Je kunt wel stellen dat ik inmiddels meer geld daaraan kwijt ben, dan ik ooit als vergoeding heb gekregen voor mijn donaties, zelfs als je inflatie meerekent.

En nu jij Ad, want je snapt natuurlijk wel, dat ik je wil overhalen ook jouw anonimiteit op te heffen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil je niet vragen te stoppen met doneren. Blijf daar alsjeblieft mee doorgaan. Maar ik wil je wel vragen je anonimiteit op te geven. Doe het voor al die zoekende kinderen. Geef ze de zekerheid waar die slanke pianovingers vandaan komen, terwijl de hele familie worstjes aan zijn handen heeft. Laat ze ontdekken waarom zij de enigen zijn in een familie van chagrijnen die gevoel hebben voor humor. Wat houdt je tegen, dat er ineens een touringcar vol kinderen aan de deur staat te bedelen om zakgeld, of dat je erfenis straks door veertigen gedeeld moet worden? Vrees niet. De wet heeft dat keurig voor je geregeld. Deze kinderen zullen wettelijk gezien nooit jouw kinderen worden en dus ook nooit aanspraak ergens op kunnen maken*. Schaamte dan misschien, voor familie vrienden of bekenden? Hoezo? Je hoeft je toch nergens voor te schamen, je hebt iets prachtigs gedaan. Je hebt grote wensen vervuld. Of weet je lief het nog niet en ben je bang om het haar te vertellen. Tja, de roltrap bij de Inno lijkt me niet de geschikte plaats om het zwijgen daarover tegen haar te doorbreken, maar met een goede introductie tijdens een diner bij Appelmans, wie weet…. Ze zal je met heel andere ogen gaan bekijken, want ook zij kent mensen met onvervulde kinderwensen en als ze dan hoort dat jij daar wat aan hebt proberen te doen als donor.

En tot slot, straks wordt er spreekwoordelijk aan de deur gebeld en staat daar een jonge man of vrouw. Je bent met stomheid geslagen, je kijkt in je eigen ogen en je ziet een deel van je eigen ziel. Je eigen haar, maar ook weer niet en die neus en oren…….Wat een machtig gevoel moet dat zijn. En wat een prachtige contacten moet dat opleveren.

Zelf heb ik helaas nog niet die klop op de deur gehad, maar ik kijk er wel naar uit, dat er ooit eens iemand zich meldt. Ik brand van nieuwsgierigheid, lijken ze op mijn eigen kinderen, herken ik iets van mijn ouders? Ik laat het speuren echter wel aan de donorkinderen. Zelf ga ik niet op zoek. Ik meen dat ik dat recht niet heb.

Dus Ad, heb ik je aan het denken gezet? Ga je dat tafeltje bij Appelmans boeken? Ben je binnenkort van de naam Ad verlost? Ik hoop het van harte.

Lex van Wietingen

Anoniem donor van 1981 tot medio 1988 te Leiden (NL)

*De situatie in Nederland, verschilt van deze in België