Niet veel mensen merken het verschil tussen mijn licht en donker. Geen wonder, want geen enkele grens is zo dun. Naadloos en genadeloos loopt het in elkaar over.
Van elk gevoel dat terug zou komen, verwachtte ik dat de kleuren ervan af zouden spatten. Nodeloos te zeggen dat dat uitbleef (en normaal is). Ik kwam terecht in een schemerzone, het niemandsland. Een lichte kamer in plaats van een donkere, maar helemaal leeg. Onbehaaglijk schoof ik van hier naar daar, wiebelde heen en weer en zocht naar een uitgang. Wat moest ik toch in deze wereld die heel lang niet de mijne was? Ik keek rond, zag de verwachtingen en de kleuren in de ogen van de anderen, maar voelde het zelf (nog) niet en wist daardoor met mezelf geen blijf.
Copyright: Ilya Rashap (Entering her dreams)
Mijn ogen moesten weer wennen aan het licht, soms deinsde ik zelfs spontaan weer achteruit. Ik schuilde in een hoekje en zat te wachten totdat ik eens oprecht bevestigend kon antwoorden op de vraag: “En, heb je ervan genoten?”. Paniek maakte zich meestal snel van mij meester bij het horen van die vraag. Ik ging razendsnel alles na wat ik gedaan had en gevoeld zou kunnen hebben (als ik het me al kon herinneren) en probeerde te analyseren wat ik zou kunnen antwoorden om me dan ook zo te gedragen.
Gelukkig gaf zij met het ronde rode tapijt nog niet zo lang geleden een kostbaar en verlossend inzicht… In de duisternis stel je je het licht als iets oogverblindend voor. Dat is onvermijdelijk, maar ook noodzakelijk om niet te verdwalen. Je hunkert naar datgene wat op dat moment zo buiten bereik is. Maar eens je de duisternis achter je gelaten hebt en je ogen konden wennen, is het licht weer heel normaal. Gewoon normaal.
Toen kwam het besef dat die lege witte kamer voorlopig meer dan voldoende is. Ik probeer te genieten van de kleuren die op me af komen. Soms lukt dat, soms niet. Meer dan ooit begin ik te zien, dat dit dag per dag moet. Soms gaat het eens helemaal niet en dat is dan ook maar zo, dan blijf ik maar even in’t donker zitten en doe ik daarna het licht weer aan.
Dat is het verschil.
No responses yet