In mei 2017 werd er in De Afspraak op Canvas al gesproken over het afschaffen van de donoranonimiteit (volledige fragment hier te vinden!). Vader Guy Brusselmans verwoordde mooi het denkproces van ouders met donorkinderen die op een bepaald moment beseffen dat hun kinderen geen recht hebben op informatie (als ze dat wensen). Valerie Van Peel verdedigde de rechten van donorkinderen; de enige groep in België die op dit moment geen aanspraak màg maken op afstammingsinformatie.
Bron: De Afspraak
Het tegenargument: “Zijn er dan nog voldoende donoren?” (Ja!) wordt schitterend ontkracht.
“In principe maakt het ook niet uit, want is dat een argument om te zeggen, ik ga een wet schrijven om het basisrecht van een persoon, van een hele groep af te nemen?[…] Dat gaat om het recht van een kind versus het recht op een kind en het recht op een kind bestaat volgens mij niet. Het recht vàn het kind is iets wat wij als maatschappij zo goed mogelijk moeten beschermen”. (Valerie Van Peel)
Ik moet eerlijk toegeven dat doordat ze dit eeuwig opgedreunde tegenargument zo eenvoudig wist te ontkrachten, ze mij in tranen deed uitbarsten. Dit is de essentie van het verdriet en de pijn die ik voel. Ik lijk telkens weer een stap opzij te moeten zetten, voel me kleiner en mijn rechten worden geschonden. De taboesfeer die rond donorconceptie en “donorkind zijn” hangt, zorgt ervoor dat ik mij minder gehoord voel. Het wordt vaak bijna fluisterend uitgesproken en heel lang kon ik ook enkel maar fluisteren: “Ik ben een donorkind.” Alsof mijn ouders of ik ons daarvoor hoeven te schamen… Nee toch?
Het fluisterstadium ben ik nu wel voorbij, maar toch heb ik nog vaak het gevoel dat men van mij verwacht, dat ik als plan B-kind niet zo moet zeuren over mijn rechten, omdat ik “blij mag zijn dat ik besta” en anderen toch ook “recht hebben op een kind”. Heel lang denk je dan dat het aan jezelf ligt, dat je egoïstisch en ondankbaar bent. Net omdat zo veel mensen in jouw plaats denken én je inprenten dat het “toch niet zo erg is en dat je het niet nodig hebt” krijg je nauwelijks ruimte om zelf even stil te staan en na te denken wat je er zélf van vindt.
Je eigen gevoel van het willen weten, het halve beeld in de spiegel, het gevoel van “onaf” te zijn, stop je ver weg in je hoofd. Je zet jezelf op de achtergrond en wil alles voor iedereen fixen, oplossingen bieden en gewoon niet moeilijk doen en flink zijn zoals men dat van ons verwacht. Zo verdwijn je in de achtergrond.
Wanneer ik dan wel besloot heel erg luid te gillen, leek ik geen gehoor te vinden. Roep ik niet hard genoeg? SCHAF DE ANONIMITEIT AF! Niet met een keuze die bij de ouders ligt, niet over 10 jaar, niet met een overgangsregeling. NU!
Met de Donor Detectives strijden we er “zelfs” voor (in feite zou dat een evidentie moeten zijn) om het afstammingsrecht voor donorkinderen ook nog met terugwerkende kracht te laten gelden. Wie wil vinden, kàn dat nu ook!
Mij negeren, lukt misschien nog net, maar onze gezamenlijke stem negeren zal moeilijk worden.
One response
[…] Wij zijn de eerste generaties donorkinderen die volwassen zijn. Wij kunnen nu aangeven hoe wij het ervaren en tegen welke problemen wij aanlopen. Je zou denken dat wij een waardevolle stem kunnen zijn, niet? Toch kiest de fertiliteitsindustrie (money money money) ervoor ons te negeren. Ze proberen ons zelfs het zwijgen op te leggen door ethische studies die nergens op slaan Deze worden dan ook meteen door tientallen buitenlandse academici genadeloos neergesabeld (waarvoor dank!). Gelukkig staan er in België toch ook al een aantal mensen aan onze kant, met dank aan Valérie Van Peel om samen met ons voor onze rechten te vechten! […]