Depression is being colorblind
And constantly told how colorful the world is. (Atticus)
Zelden vond ik een mooiere metafoor. Ik schreef al veel in de categorie Donker, maar wellicht verwoordde ik het nog nooit zo expliciet. Het valt dan ook zo moeilijk uit te leggen, maar terzelfder tijd biedt het ook zoveel troost; woorden of beelden die uitdrukken hoe je je voelt nog voor je het zelf weet. Ik leefde in een zwart-wit palet, compleet vergeten dat er ook andere kleuren bestonden. Zelfs al had je mij overgoten met een regenboogverfpot… In het donker zie je geen kleur.
Ondertussen valt er al wel eens licht in de kamer. In het begin kwam het door een zonnestraal die probeerde binnen te dringen langs de gesloten gordijnen. Het licht zocht me, maar ik probeerde het te ontwijken. Ik dook snel weer onder de dekens en begroef mijn hoofd in mijn kussen. Niet zeker of ik het wel durfde, dat rondkijken naar de dingen rond me die die eerste winterse zonnestralen verlichtten. Ik tuurde door mijn wimpers en zag wat grijs stof dwarrelen. De zon ging onder en opnieuw begon de nacht.
De volgende ochtend keer dat het zonlicht weer binnenviel, was het nog steeds winter. Iemand trok enthousiast de gordijnen open en riep dat ik moest opstaan. De zon stond heel laag en het felle licht verraste en verblindde. Omdat het zo onverwacht kwam, schermde ik mijn ogen te laat af. Donkere vlekken dansten voor mijn ogen. Ik kon wel iets zien, maar toch ook weer niet. Ken je dat? Net datgene wat je zo graag wil zien, ontsnapt. Teleurgesteld sloot ik mijn ogen opnieuw.
De winter ging voorbij. De zon kroop wat hoger en buiten bleef het langer licht. Op mijn zwart-wit palet viel uit het niets ook af en toe een druppel verf: roze van de bloesems die ik vorig jaar niet zag, warm rood van de schaterlach van mijn lieve dochter die morgen vier (!) wordt, staalblauw van de lucht die nu wel oneindig lijkt, zachtgroen van de knuffels van mijn kleine meid die me tot rust brengen. Ik bekijk de druppels vol verwondering. Zoals vallende sterren aan de hemel verdwijnen ze ook weer in de nacht, maar het is met druppels zoals met sterren: ze zijn er geweest.
2 Responses
[…] elk gevoel dat terug zou komen, verwachtte ik dat de kleuren ervan af zouden spatten. Nodeloos te zeggen dat dat uitbleef (en normaal is). Ik kwam terecht in […]
[…] zaten we daar dus, maandenlang. Oog in oog. Ik leerde met haar leven in plaats van tegen haar. Kleuren zag ik nog niet, maar het licht bleef af en toe al eens langer aan. Geen flitsen meer, maar uren vol licht. Voor […]