Deze wolk loerde al lang aan de horizon, zoals een dreigende cumulonimbus die zich klaarmaakt voor een stevige regenbui. Een groot vermoeden werd een tijdje geleden bevestigd. Moest mijn leven een soap zijn, had de gemiddelde kijker al lang weggezapt wegens té ongeloofwaardig. Bij deze, bedankt dat je hier nog wel steeds bent! Zit je klaar?
Hij, aan mijn zij. Weet je nog? “Gelukkig ben ik niet alleen op zoek” schreef ik. Het bleken profetische woorden. Hij is nu ook een deel van het web en was het eigenlijk – zonder het te weten – al zijn hele leven. We bestelden dus maar een tweede DNA-test, want het besef is groot dat hij misschien de sleutel in handen heeft voor anderen die ook op zoek zijn.
Heel even werd mijn geest geplaagd door een verontrustende gedachte. Hij zal toch niet…? Geen enkele mogelijkheid om dit snel te checken (wordt dit niet eens hoog tijd?), geen instantie waar we dit kunnen navragen, geen dokter die dit kan/wil (?) opzoeken, geen ondersteuning van een officiële instantie, enkel de volgende “geruststellende” woorden:
Alles is mogelijk, maar niet erg waarschijnlijk. (Petra de Sutter)
Zonder dat we het wisten, trouwde ik met het kind van een donor, laten we hopen niet van mijn donor/biologische vader, want dat hàd natuurlijk ook gekund.
Zoals ik al zei: “Welkom in Mindfuck 2.0!”
No responses yet