79.Verdrietkater

Als ik mijn ogen sluit, is het donker en ben ik alleen.
Het is zo stil en ik ben helemaal alleen.

Ik hoef mijn ogen nog maar te sluiten en 3 keer diep in en uit te ademen en ik word al verrast door een grote golf die me dreigt mee te sleuren. Het geroezemoes van mijn gedachten zwelt aan tot het oorverdovend klinkt en niets nog duidelijk is.

Ik weet niet waarheen.

Ik open daarom onmiddellijk mijn ogen weer. Het is daar te groot en ook zo donker zonder lichtjes. De golf en de dreigende rumoerige leegte hebben zo’n macht over mij, dat ik het nog nooit aandurfde. Als ik het volledig zou toelaten, dacht ik altijd dat ik in een bolletje op dat rode ronde tapijt zou belanden.

Ik had geen vertrouwen in mijzelf.
Ik had geen vertrouwen in mijzelf, alleen.

Zij had het echter al lang, maar ik voelde het niet. Of we samen konden proberen, vroeg ze.  Ik werd bang en voelde mijn hart steigeren. Eigenlijk wilde ik nee zeggen of misschien zelfs schreeuwen. Mijn ogen schoten naar de plaats waar vorige keer nog het tapijt lag.

Waarom ligt er daar geen tapijt?
Niets. Fuck. 

Ik sloot mijn ogen en probeerde het ademen niet te vergeten. Ook al kon ik nog niets zien of horen in het donker, ik ging alleen. Ik voelde het helemaal alleen. Golven, onverstaanbaar geroezemoes en leegte trokken langs alle kanten aan mij, maar tot mijn eigen verbazing had ik geen rood rond tapijt nodig.

Ik hield me vast aan kleine gedachten.
Ik hield me vast aan woorden van haar.

Na drieënhalve minuut opende ik mijn ogen weer. Het was gelukt. Ik zat nog op mijn stoel. Ik deed het alleen, maar wàs op dat moment niet alleen.  De verdrietkater die nog dagenlang bleef nazinderen, neem ik er graag bij, want ik… Ik bleef.