Soms zit er een knoop waar er lucht zou moeten zijn. Het voelt alsof er tien ton op mijn borstbeen drukt. Doorademen lukt maar moeilijk en ik snak naar adem. Al heel de vakantie stond ik ermee op en ging ik ermee slapen.
Tegen de stroom in zwemmen vergt kracht en heel veel energie en terwijl ik best wat weerstand kan verdragen in een discussie, komt elke kritiek op mijn eigen “zijn en zoeken” aan als een zware hamerslag op mijn borst. In mijn hoofd word ik dan geplaagd door dingen die mensen (niet) deden of door een oordeel dat over mij geveld werd.
Men doet alsof het zoeken niet mag, alsof ik er geen recht op heb, alsof ik niet geprobeerd heb “gewoon gelukkig” te zijn, alsof ik met anderen geen rekening houd, alsof het er niets toe doet, alsof het geen rol zou mogen spelen in mijn leven, alsof…
Wel ja, iedereen die dat wenst kan doen alsof het niets uitmaakt zolang er maar genoeg liefde is, kan doen alsof anonieme donorconceptie helemaal geen nadelen heeft voor het kind, kan doen alsof het kind niets ontzegd wordt.
Ik kan niet in iemands hoofd kruipen om mijn binnenkant te tonen (en misschien maar best), dus al wat ik heb zijn mijn woorden die soms krachtig genoeg zijn om de knoop wat te lossen zodat ik weer diep kan ademhalen.
Deze woorden en een pauzeknop van 24u met mijn Heimat und Zuhause zorgen ervoor dat er weer zuurstof is.
Weil du Heimat und Zuhause bist.
Weil bei dir mein Bauchweh aufhört.
Halt mich, halt mich fest.
No responses yet