Een paar dagen geleden kreeg ik een berichtje via mijn contactpagina. Dat vind ik altijd heel leuk, maar deze keer sloeg het een beetje de lucht uit mijn longen. Ik hoop dat hij het niet erg vindt dat ik dit met jullie deel. Het heeft me dan ook een paar dagen gekost om terug zuurstof te vinden om te antwoorden.
Subj: It is better to travel in hope than to arrive.
As a donor I sit on the opposite side of the fence. I read (and feel) your words. Please consider the third party; most donors are married by the time their offspring are adults. Wives have their own agenda and husbands are torn between loyalty to their wife, (decades of alternatively fighting and loving ) and their offspring. Don’t stop posting; just think. (4 April 2017)
Hij zegt dat hij “aan de andere kant” staat, maar ik vraag me af waarom die polarisering nodig is? Er zou in de eerste plaats gewoon al geen hek mogen zijn! Uiteraard had ik al aan “de andere kant” gedacht en natuurlijk weet ik dat het zou kunnen dat ik iemands wereld op zijn kop zet. Het is overigens niet mijn verantwoordelijkheid dat de toenmalig donor zijn vrouw nadien wel of niet heeft ingelicht over het feit dat er mogelijk biologische kinderen van hem rondlopen. Een man kan kiezen om te doneren (incl. alle gevolgen) of niet, hij kiest of hij zijn vrouw inlicht of niet, de vrouw kiest of zij met een (voormalig) donor trouwt of niet, een koppel kiest voor donormateriaal of niet,… Keuzes en (latere) verantwoordelijkheden te over.
Hij vraagt mij te denken voor ik handel… Ik heb hem in mijn antwoord gevraagd te denken aan (al) zijn biologische kinderen die hem misschien zoeken en hem – ongeacht hoe hij zich daarbij voelt – terecht als hun biologische vader zien.
Donorkinderen die op zoek zijn, maken zich vaak zorgen om wat hun zoektocht met hun eigen familie doet en wat het mogelijks zou betekenen voor (de familie van) hun biologische ouder. We hoeven daar heus niet op gewezen te worden. Ik probeer altijd met alle kanten rekening te houden en dat alleen al is moordend vermoeiend, maar wat het nog slopender maakt, is dat het vaak impliciet maar ook expliciet van ons verwacht wordt.
Ja maar…
Denk toch aan je familie.
Denk toch aan de dappere moeilijke keuze die ze toen gemaakt hebben.
Denk toch aan de mensen met een kinderwens.
Denk toch aan het dalende donoraantal als anonimiteit afgeschaft wordt.
Denk toch aan de mensen die niet gevonden willen worden.
Denk toch aan de artsen die het allemaal goed bedoelden.Denk toch dat je er anders nooit geweest was.
Dit hakt er stevig, zo erg zelfs dat het moeilijk wordt om hierboven nog met je eigen gevoelens en verlangens rekening te houden en te erkennen dat wat je ook voelt gewoon OK is, omdat het van jou is. Het voelt als heen en weer getrokken worden tussen loyaliteit en verlangen. Waar blijft de “Denk aan wat het beste is voor jezelf”?
Herinner je je nog mijn post van de boom? Ik moest er bij het lezen van deze e-mail aan terugdenken omdat dit net hetgeen is wat -denk ik- vaak tussen donoren en donorkinderen in staat. De donor kent al zijn “wortels” en beseft (nog) niet, wat voor een verrijking het ook kan zijn voor hen. Gisteren was er een erg mooi interview met (voormalig) anonieme donor Jim, die toegaf dat hij het contact dat hij nu met zijn donordochters heeft, als een verrijking in zijn leven ervaart.
Donorkinderen die geen recht hebben op informatie moeten – hoe je het ook draait of keert – groeien op halve wortelkracht en voelen het vage gemis van het onbekende bekende meer waardoor ze ook vaker willen zoeken.
Mijn zoektocht is geen tijdverdrijf, maar een noodzaak. Al doe ik er mijn hele leven over, ik ben er oprecht van overtuigd dat het kennen van mijn biologische vader (en andere halfbroers- en zussen) mij een rust kan brengen die weinigen op dit moment kunnen vatten. Ja, het kan tegenvallen en de aankomst kan verschrikkelijk en teleurstellend zijn, absoluut, maar niemand behalve mijn biologische vader mag in zijn plaats beslissen dat hij “niet op me zit te wachten” en “me niet wil leren kennen”. Dat kan, maar misschien is ook het tegendeel waar.
Er werden veel dingen voor mij beslist, maar ik ben nu niet bereid mijn zoektocht op te geven omwille van de manier waarop iemand wel of niet zou kunnen reageren. Ik heb nu de keuze en dat laat ik me niet afnemen.
No responses yet