64. Beste donor

U had waarschijnlijk niet met mij gerekend, maar ik ben er toch… al bijna 30 jaar ondertussen. Ik vraag me oprecht af hoe het u vergaan is de afgelopen jaren. Misschien heeft u nu een vrouw en kinderen die zelfs nooit geweten hebben dat u gedoneerd heeft. Misschien heeft u er vroeger helemaal niet bij stilgestaan dat u uw DNA doorgaf en dat ík dus net zozeer uw biologische dochter ben. Misschien heeft men u vroeger gewoon wijsgemaakt dat het gewoon zoals bloeddonatie was. Misschien was het voor u gewoon gemakkelijk verdiend en misschien dacht u er zelf ook helemaal niet zo over na. Misschien hecht u er nu nog steeds niet veel belang aan en zou u de deur voor mijn neus dichtgooien. Misschien maakt dat het net allemaal moeilijker…

U had er waarschijnlijk helemaal niet mee gerekend dat ik u nu zelfs zou zoeken (ik ook niet, geloof me vrij), maar misschien bent u zelf ook wel een beetje nieuwsgierig geworden doorheen de jaren. Misschien hebt u zich ooit al afgevraagd hoeveel biologische kinderen er nu van u rondlopen. Misschien vraagt u zich soms af -net zoals ik soms doe- of u in een groot station niet net een bekende onbekende voorbijliep. Misschien lijken wij wel meer op elkaar dan u zich nu kan voorstellen en hebben we dezelfde trekjes. Misschien gaat het er in uw hoofd soms even chaotisch aan toe als in het mijne? Misschien bent u ook zo’n denker én een voeler tegelijkertijd en voelt u ook dat dat zowel een vloek als ook een zegen kan zijn. Misschien zouden wij uren kunnen praten. Misschien zie ik u maar één keer, misschien een heel leven. Zelfs dat maakt niet uit, want misschien is zelfs die éne ontmoeting al genoeg om het ontbrekende puzzelstukje te kunnen leggen. Misschien maakt net dat het allemaal wél de moeite waard.

Misschien…