Mijn ogen dwaalden vaak af naar het ronde rode tapijt en ik voelde hoe onze verbinding, die we zo zorgvuldig hadden opgebouwd, stilletjes verbroken werd. Ze stond voor mijn glazen muur, terwijl ik net dacht dat die er tussen ons niet was.
Het voelt soms alsof je tegen een muur botst. Maar elk teken van leven laat sporen na op de stenen. Mos van medevoelen. Die plekken worden gevoeld, wanneer de ander in het donker de muur aftast, op zoek naar wat verloren lijkt. Verdwaald in het labyrint van hoofd of hart. (“Heb lief, zonder iets terug te verlangen”, Katrijn van Bouwel, via Radio 1)
Ik was teleurgesteld, maar plaatste in gedachten een hand tegen mijn kant van de muur. Zocht ik troost of wilde ik die haar bieden omdat ze mogelijks voelde wat ik voelde?
Na een aarzeling nam ze daarna -zonder het op dat moment zelf te beseffen- de verkeerde beslissing. Haar vragen voelden aan als zware hamerslagen die mijn muur harder troffen dan ik toen kon laten blijken. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon ademen. De woorden waar ik altijd zo wanhopig naar op zoek ben, vlogen rond als stuiterballen die ik niet kon grijpen. Zij ving een glimp op van wat er achter die muur ligt die ze met brute kracht probeerde open te breken en zag (mij in) de duisternis.
Die dag en de dagen die daarop volgenden voelde ik me ademloos alleen…
Het leek dan ook wel of ik mijn adem inhield tot ik haar (vroeger dan gepland gelukkig) opnieuw kon spreken. De druk die in mijn hoofd en lijf hierdoor was opgebouwd was enorm. Ik gooide alles eruit wat ik een week eerder niet kon uitdrukken, legde uit wat het met mij gedaan had en hoe benauwd ik me erdoor voelde.
I needed just one thing: for you to stay with me and be willing to expose yourself to the lethal stuff radiating from me. That was your task. (Uit: “Momma and the Meaning of Life” by Irvin D. Yalom)
Ze liet me nu niet meer los en hield waarschijnlijk dit keer als eerste een hand tegen haar kant van de muur. Ze deed en zei alles precies zoals ik het nodig had om weer vertrouwen te krijgen in ons werk. Ik zal nog een paar dagen naar adem moeten happen om van het zuurstoftekort te bekomen, maar we kunnen weer samen verder.
Er is weer lucht.
No responses yet