Het begon vanmiddag allemaal met een post op de Facebookpagina van Fiom. De stichting in Nederland die ook de KID-databank beheert. Lees even mee…
Er zou even goed als titel “Belgische vrouwen bestellen massaal Deens donorzaad” kunnen staan, want ook in België worden naast Belgische donoren ook (enkel de anonieme) van de Deense Cryosbank aangeprezen. De kosten lopen vaak wel dubbel tot vijfdubbel zo hoog op, maar bij de Deense bank is nauwelijks een wachtlijst.
In België is het overigens ook zo dat een donor maar bij 6 vrouwen gebruikt zou mogen worden. Ik schrijf “zou” want aangezien er nog altijd geen centraal register bestaat, kan dit niet gecontroleerd worden. Als je dezelfde donor wil voor de broertjes/zusjes, heeft dit als gevolg dat je die anonieme donor dan ook moet reserveren (en dit kost ook geld). Dit gebeurt dan ook natuurlijk a rato van 300 euro voor drie jaar, want ironie, o ironie is het uiteraard (!) belangrijk dat de kinderen volledige broertjes of zusjes zijn. Deden genen er toch toe dan?
Ik haal Nederland vaak aan als het te volgen voorbeeld en dan doel ik vooral op het afschaffen van de donoranonimiteit. Anoniem doneren is daar al 13 jaar lang niet meer aan de orde (tenzij in achterkamertjes) en alle gegevens (zouden moeten) worden doorgegeven aan de Stichting Donorgegevens. Zo kunnen kinderen die vanaf 2004 geboren werden gegevens over de donor opvragen.
Toch maakte ik me vandaag de bedenking bij het lezen van de Fiom-post dat 24 halfbroers of -zussen toch ook nog altijd best veel is. Stel je even voor dat je langs een halfbroer of -zus swipet op Tinder?! Er bestaat echt zoiets als genetische seksuele aantrekkingskracht. Dus, op welk moment vraag je of je date ook een donorkind is? Lekker mind twisting!
In de reportage op NPO Radio 1 waarvan sprake in de Fiom-post komt trouwens een Deense man aan bod die wereldwijd al over de honderd kinderen heeft (en hij zal zeker niet de enige zijn). Ook in Nederland is er een man die gratis en bij hem thuis doneert en zo al van meer dan 100 kinderen de biologische vader is. Geweldig toch? Als donorkind ben je op die manier gewoon iemand uit een lange productielijn, van de band gerold en verscheept over de hele wereld. Geeft echt een uniek gevoel.
Aan de psychologische impact bij donorkinderen wordt gewoon niet gedacht. Het wordt weggewuifd of door (wens)ouders verschoven als een “zorg” voor later, terwijl het in de eerste plaats hun verantwoordelijkheid is om een ethisch verantwoorde keuze te maken (en dus een niet-anonieme donor* te kiezen).
* Hier vind je de link naar centra die werken met gekende donoren en open profielen.
No responses yet