Van wie zijn die handen toch, die plots uit het niets verschijnen en me uit alle macht de duisternis in trekken? Een duisternis die alles opslorpt en waarin niets meer lijkt te bestaan. Geen vreugde, geen hoop, geen gevoel. Opgerold in een bolletje lig ik te wachten tot het weer licht wordt. Plots hoor ik gestommel en gefluister… Is daar iemand? Ik recht me op om beter te kunnen luisteren. Schuifel over de grond om te voelen of die duisternis ergens stopt. Het is er eenzaam en koud, zelfs van de handen is geen spoor meer te bekennen. Misschien waren het wel de mijne… op zoek naar jou?
Bron: Tumblr marvellou-s
2 Responses
[…] mij zou kunnen helpen, men mij niet lijkt te horen. Soms is het zo donker (misschien zoals nu), dat ik voel dat mensen terugdeinzen. Soms zou ik willen dat ik dit allemaal van me af zou kunnen schudden, dat ik zou kunnen vervellen […]
[…] mij zou kunnen helpen, men mij niet lijkt te horen. Soms is het zo donker (misschien zoals nu), dat ik voel dat mensen terugdeinzen. Soms zou ik willen dat ik dit allemaal van me af zou kunnen schudden, dat ik zou kunnen vervellen […]