Onzichtbaar verbonden door een soort heimwee naar onze onbekende delen. Door het diepe verlangen het te weten. Door een groot rechtvaardigheidsgevoel. Door de frustratie van gesloten deuren. Door zoveel onbegrip van de fertiliteitsartsen die ons niet eens te woord willen staan. Door de hekel aan platitudes. Door het nerdgehalte waarmee we aan DNA- en stamboomonderzoek doen.

Zichtbaar verbonden doordat we samen de donoranonimiteit aanklagen en het daarmee verbonden “gesjoemel”. Door de vechtlust om hier verandering in te brengen. Doordat we liefst van al iedereen ongelijk willen bewijzen door het vinden van dat wat uiteindelijk altijd al deel was van ons (DNA onthult alles!).  Door onze stem die we – elk op onze eigen manier – laten horen. Door onze lieve zoekengel die ons een hart onder de riem steekt en helpt met het speurwerk waar ze maar kan.

Wij zijn geen “celletje” meer. Er zijn mensen die ons niet als volwassenen beschouwen. Ze durven ons zelfs niet in de ogen kijken. We zouden hen anders misschien een geweten kunnen schoppen…

Dit moet anders. Dit wordt anders.

mdm

Categories:

Tags:

8 Responses

  1. […] nu een grote groep rond mij: leerlingen (met lieve kaartjes), collega’s, familie, vrienden, zes donormeisjes en een detective en in het midden sta ik – op het rode ronde tapijt – met heel dicht bij mij, mijn […]

Geef een reactie

%d bloggers liken dit: