De golf kan in alle fasen van de zoektocht genadeloos toeslaan. In de eerste plaats bij de ontdekking dat je een donorkind bent. Het kan even duren voor je hierna weer kan ademhalen. Als je voldoende bekomen bent en je je er klaar voor voelt, ga je op zoek naar informatie omdat je er alles over wil weten. Plots bouwt zich dan opnieuw een golf op en wankel je weer, overweldigd door de intensiteit van de emoties die ermee gepaard gaan. Plots besef je door al die research dat je als donorkind niet alleen bent.
Even wat lucht happen…
Je ontmoet andere donorkinderen die zo goed aanvoelen wat er in je omgaat dat je gewild zou hebben dat je ze al veel eerder ontmoet had. Ze vullen je zinnen aan en spreken in beelden waarvan je denkt: “Ja precies, zo voel ik het ook!”. Een verademing en weer goed voor wat extra zuurstof.
Bron: Duncan Fawkes (Flickr)
Als het dan plots begint te kriebelen om aan de zoektocht te beginnen, wil je ineens alle registers opentrekken. Je neemt geen genoegen met half werk.
Voel je de volgende golf al komen?
Er zijn periodes waarin ik er uren per dag mee zou kunnen bezig zijn en op andere momenten gaan de weken voorbij omdat ik wacht op resultaat van een DNA-test of vastzit in een stamboom. Het zoeken gebeurt dus ook in golven, en maar goed ook want ik ben af en toe al eens kopje onder gegaan en hoed me dus voor de kracht van de golven.
Eerst nog even diep ademhalen dus en dan genoeg moed verzamelen om in de volgende metershoge golf te duiken…
No responses yet