Dit wordt een moeilijke, maar ik schrijf hem toch omdat het altijd ergens (on)uitgesproken aanwezig is. Ik vertel een verhaal komende van een kant die decennialang onderbelicht gebleven is. Dat is vaak moeilijk en confronterend, zowel voor mij als voor zij die er zich tot op dit punt niet bewust van waren. Voor mij doet het goed om te kunnen vertellen en ik krijg veel lieve reacties, maar soms krijg ik ook onbegrip of verwijten naar mijn hoofd geslingerd.
Deze kritiek passeerde onder andere al de revue:
- Jouw kinderwens is al vervuld, je hebt geen recht van spreken.
- Focus je op de toekomst in plaats van op het verleden.
- Hoe moeten wij dan onze kinderwens vervullen?
- Maar hoe moet het dan wel? Heb jij een alternatief?
- Als de anonimiteit afgeschaft wordt, gaan er nog minder donoren zijn!
- Die anonimiteit is er niet voor niets en het is altijd al zo gedaan, waarom is er nu ineens nood dit te veranderen?
Ik heb ondertussen wel wat eelt gekweekt en sommige reacties zijn wel te begrijpen, maar er moet me toch iets van het hart. Bovenstaande uitspraken geven mij het gevoel dat ik mijn mond moet houden, omdat het anders voor zij die er zo naar verlangen moeilijker zal worden om een kind te verwekken. Dat terwijl ik toch eigenlijk ook in het belang van hun (toekomstige) kinderen spreek. Ik ben er helemaal niet op uit om vijanden te maken, maar toch heb ik soms het gevoel dat ik door anderen als vijand gezien word. Het is niet mijn bedoeling te discrimineren, wel om tot nadenken aan te zetten en zo in de toekomst mensen de mogelijkheid te geven om betere of toch ten minste andere keuzes te maken.
Toegegeven, gemakkelijker – alsof het dat ooit al was – zal het er niet op worden als wanneer de anonimiteit afgeschaft wordt. Als je enkel anoniem materiaal wil gebruiken of anoniem wil doneren, begin je er beter niet meer aan. Anonimiteit is in deze tijd een illusie en kan niet meer gegarandeerd worden. Het is trouwens een misverstand dat je in België geen keuze hebt en je wel voor anoniem moet kiezen. Via deze link vind je meer informatie over de centra die in België open donormateriaal aanbieden.
Het is toch helemaal niet zo’n gek idee dat de “bewust niet-anonieme” donoren beter zouden zijn? Zij houden toch óók de belangen van de ongeboren kinderen voor ogen? Ze beginnen er niet onbezonnen aan en kennen de gevolgen.
We kunnen het er toch over eens zijn dat de “gemakkelijkste” weg niet altijd de juiste is? Juist zou toch zijn dat je je kinderen vanaf de start de mogelijkheid kan (en wil) bieden alle puzzelstukjes te zien zodat ze omtrent hun afkomst en identiteit niet in het duister moeten tasten?
Ik ben toch niet gevaarlijk voor jou? Ik neem je niets af wat je al hebt en ik hoop dat voor die allergrootste schat die je nog wil bekomen, je nu de mogelijke gevolgen kent en deze meeneemt in je overwegingen als je een beslissing moet nemen.
Ik ben een stem voor jouw (toekomstige) kind en wij zijn a priori verbonden door onze gemeenschappelijke vijand: anonimiteit. Je kan mijn stem nu negeren, je ogen sluiten of je mag denken dat het bij jouw kind anders zal zijn, dat maakt voor mij niet uit. Aan mij hoef je geen verantwoording af te leggen. Ik ben dus je vijand niet, meer zelfs, als je je in de toekomst op een gegeven moment zou omdraaien, zie je misschien zelfs een bondgenoot in mij.
One response
Mooi en sterk!