Een vraag die niet vaak gesteld wordt of misschien beter gezegd die men niet vaak dúrft stellen. Als ze al gesteld wordt dan altijd erg voorzichtig, alsof ik ervan zou breken of alsof ik zelf nog nooit met die mogelijkheid rekening gehouden zou hebben. 
Natuurlijk heb ik dat wel. Ik wil het geprobeerd hebben en ik denk dat als ik nu niets vind, ik gewoon mijn hele verdere leven een beetje zoekende zal zijn. Op gegeven momenten zal mijn zoektocht ongetwijfeld minder aanwezig zijn (ik hoop het zelfs), maar ik kan me ook perfect voorstellen dat bepaalde gebeurtenissen mijn zoektocht nieuw leven zullen inblazen. Er staat dus geen einddatum op mijn zoektocht. Ook al zou ik op het einde van mijn leven niemand gevonden hebben, door dit zoeken kom ik hoe dan ook wél dichter bij mezelf en wordt mijn leven daardoor alleen al mooier.
Mijn ultieme doel ís natuurlijk wel het vinden, maar ik probeer – al lukt dat sommige dagen beter dan andere – geen verwachtingen te koesteren. Alles wat er onderweg nog bij komt, voelt als een cadeautje. Niets moet, maar elke gedachte, elke “Aha, zo had ik dat nog nooit bekeken!”, elk berichtje hier op mijn blog of in mijn inbox, elke onverwachte babbel, een lieve glimlach, een gevoel van (h)erkenning en vooral het besef dat mijn verhaal jou misschien op een of andere manier ook kan helpen. Dàt doet meer met mij dan ik ooit in woorden zal kunnen uitdrukken.
Heel erg lang was ik op zoek naar lichtjes in het donker, maar misschien kan ik er nu stilletjes aan ook zelf eentje zijn.
No responses yet