Vandaag gebeurde er iets heel moois. Voor mij zaten 11 achttienjarigen. We babbelden voor de les echt zou beginnen nog even kort over dat fantástische leerkrachtenfeest en naar aanleiding van de klassenraden deelden ze hun twijfels over de studiekeuze en de invloed die dat zou hebben op het verdere leven.
Plots voelde ik een spijt opkomen. Spijt dat ik volgend jaar niet meer aan hen zal lesgeven en bepaalde dingen niet meer door mij gekaderd zouden kunnen worden. Spijt vocht even met twijfel, maar uiteindelijk won het vertrouwen.
Ze lieten me mijn verhaal vertellen en ik hoop dat ik hen iets heb kunnen meegeven. Kwetsbaarheid heeft in mijn ogen namelijk niets te maken met zwak zijn, maar des te meer met het mogen proberen, het mogen vallen en weer recht staan en opnieuw proberen. Het mooie is dat wanneer je het toont, je daarbij ook door anderen geholpen kan worden. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen, je hoeft het niet alleen te dragen. Kwetsbaarheid zorgt voor verbondenheid en dàt geeft kracht.
Ik mag dan wel naar iets concreets op zoek zijn, maar wat ik het liefst van al als doel voor ogen houd, is dat mijn verhaal – in welke invulling dan ook – anderen kan helpen, kan inspireren of hen kan aanzetten om zelf hun verhaal te vertellen. Deze les was vandaag veel belangrijker dan wat er echt op het programma stond.
Vrijdag terug naar de Berlijnse Muur, maar voor vandaag schrijf je maar in je agenda: Heel veel liefde <3!
6 Responses
Opnieuw met tranen in mijn ogen lees ik uw nieuwe blogpost. Ik spreek denk ik voor al die achttienjarigen als ik zeg dat uw verhaal heel ontroerend, pakkend maar ook inspirerend is en wil u nogmaals bedanken om ons in vertrouwen te nemen en het te delen.
Hoewel we volgend jaar de fijne lessen Duits zullen moeten missen, zullen we u zeker niet vergeten!
Heel veel sterkte!
Liefs
de achttienjarigen <3
❤️❤️❤️
[…] in het begin wat kopzorgen over had, maar toen was daar ineens een ochtend in februari waarop ik mijn verhaal deelde met mijn klas van het zesde. Ik geloof dat ik die ochtend en hun reacties nooit zal vergeten. Zij gaven mij kracht. Ze […]
[…] in het begin wat kopzorgen over had, maar toen was daar ineens een ochtend in februari waarop ik mijn verhaal deelde met mijn klas van het zesde. Die ochtend en hun warme reacties zal ik nooit vergeten. Zij gaven mij kracht. Ze bevestigden […]
[…] mijn hoofd was ik sinds het vierde jullie Deutschlehrerin. We kenden elkaar op dat moment in februari in theorie dus al tweeënhalf jaar. In de praktijk was dat toch ietsje korter. Toch hadden wij […]
[…] (zelf)vertrouwen dat ik kreeg door mijn grenzen te verleggen en mijn verhaal te delen, kan niemand mij nog ontnemen. Ik begon 2017 met het voordeel van de twijfel, een klein vlammetje […]