Een tijdje geleden kreeg ik tijdens een discussie op Facebook een vraag en het heeft lang geduurd voor ik een antwoord wist te formuleren.
Wat denk je dat [het weten] voor jou persoonlijk gaat veranderen?
Het antwoord op deze vraag is niet in 1-2-3 uit te leggen en er komen ook complexe gevoelens bij kijken die waarschijnlijk moeilijk te begrijpen zijn als je niet in deze situatie zit, maar zoals steeds onderneem ik -misschien tegen beter weten in – toch een poging. Eigenlijk komt het allemaal neer op dit:
- Ik vind het in de eerste plaats belangrijk om te mògen weten. Dat is een recht waar ik altijd voor zal blijven ijveren. Niet elk donorkind zal behoefte hebben om de informatie op te vragen of om de donor te ontmoeten, maar het feit dat het kan en mag, zal iets veranderen in het denken van donorkinderen over zichzelf en hun ontstaan. De afkomst van donorkinderen wordt vaak als onbelangrijk bestempeld en weggewuifd. We worden voortdurend gesust of de mond gesnoerd (afhankelijk van de context) met “Het-doet-er-toch-niet-toe?” en/of “Je was enorm gewenst!”. Blijkbaar doet het er in België ook écht niet toe aangezien er nog altijd (anno 2017!) geen centraal register bestaat dat alles controleert en bijhoudt welke donor voor wie/waar gebruikt wordt. Van artsen wordt uiteraard (?) verondersteld dat ze dit bijhouden, maar geen haan die ernaar kraait wanneer een donor ook nog eens in een ander ziekenhuis doneert, enz. Op die manier kan het maximum aantal kinderen per donor gemakkelijk overschreden worden.Door dit minimaliseren, het voorspiegelen van een onechte werkelijkheid waarin men zich probeert in te passen, het verborgen houden en het taboe dat er nog steeds rond donorkinderen hangt, is het moeilijk om een identiteit/stem te ontwikkelen, laat staan die stem te laten horen (bv. omwille van loyaliteitsconflicten). Natuurlijk zijn er nog veel andere kinderen die niet weten wie hun vader is omwille van adoptie of buitenechtelijke avontuurtjes. Dat is daarom geen minder groot onrecht, maar dat onrecht is niet geïnstitutionaliseerd en wordt niet door de wet zelf in stand gehouden.
- Wat het echte weten precies bij voor mijzelf zal veranderen, kan ik nu natuurlijk nog niet inschatten. Ik moet toegeven dat die sterke oerdrang te willen weten waar je vandaan komt ook mij overviel. Wat ik wel weet, is dat de opluchting en blijdschap bij donorkinderen en donoren die elkaar gevonden hebben oprecht was. Ook al ging het soms maar om een eenmalig contact. Je eigen “vreemde” helft in iemand anders kunnen herkennen en je plots voor het eerst in je leven écht HEEL voelen, geen samenraapsel van takken zonder wortels meer, maar gewoon zoals een echte boom die stevig kan groeien.
Als je wil, kan je mijn zoektocht ook op Facebook volgen en zo op de hoogte blijven van nieuwe berichten: An gaat op zoek. Misschien ken je ook nog vrienden die geïnteresseerd zijn in mijn verhaal of mij willen helpen zoeken?
One response
Lieve An, kreeg je nu echt de vraag, wat het zou veranderen als je zou weten wie de donor was?
Voor mij een ongelofelijke vraag. We spiegelen ons dagelijks in de mensen rond ons, in onze kinderen in onze ouders enzovoort.
En is het niet belangrijk om te weten wie we zijn, te weten waarom we zo zijn, zo eruitzien, dit of dat trekje hebben?
Je weet dat Julius zijn vader amper kende, maar hij heeft het geluk dat ik en mijn familie hem vele vragen kan beantwoorden.
Mama, lijk ik op hem, lach ik zo als hij, hoe was zijn stem, wat had hij graag en ga maar zo voort.
Ik geloof dat die mensen voor die het vanzelfsprekend is te weten wie zijn/haar ouders zijn en ze kan beleven niet kan begrijpen hoe cruciaal dit voor ons bestaan is.
En ook al is met de eigen ouders niet altijd alles rooskleurig toch weten we wie ze zijn!
Een lieve warme groet van mij.
Liefs, Nadja