Onze oudste dochter is langs de ene kant soms nogal een emotioneel springtuig, een temperamentvolle meid. Ze zoekt haar weg in die (nog) veel te grote wereld en botst soms op haar/onze grenzen waardoor ze ontploft. Langs de andere kant kan ze zich zo ontzettend smijten en oprecht genieten van de kleine dingen dat je er zwaar jaloers op zou zijn. Wie is dat uiteindelijk niet, jaloers op kinderlijke spontaneïteit en heerlijk ongeremd enthousiasme?
We hebben de gevoelens altijd al benoemd en helpen haar nog elke dag onder woorden te brengen wat haar dwars zit. Talrijke kinderboeken over gevoelens zijn hier dus al door onze/haar handen gegaan en ondertussen begint ze het beetje bij beetje wel te leren. Wat mij vaak nog het meest van al verbaast, is dat ze mij haarfijn aanvoelt. Ik voel me vaak leeg, alsof niets me nog écht bereikt of weet te ontroeren. Zo veel gevoelens bedolven onder een dikke laag Niets. Toch kijkt zij verder dan mijn glimlach. Zij weet – beter dan wie ook, inclusief mezelf – hoe ik me werkelijk voel.
Ik kan nog zo veel van haar leren.
No responses yet