Waar zal ik beginnen? Ik schrijf er altijd een beetje om heen, rond de schaduw en de mist. Moet ik er eigenlijk één woord op plakken? Een woord dat naar mijn aanvoelen de lading niet dekt en me zou definiëren op een manier waar ik me niet mee kan vereenzelvigen? Het is méér dan dat, ík ben meer dan dat, ook al voelt het soms niet zo… Of de ene schaduwman verband houdt met de andere laat ik ook liever in het midden, maar het is voor mij wel moeilijk om ze los van elkaar te zien. Ze zitten alle twee -tegen wil en dank- al veel langer dan ik zelf besef in mijn leven verweven.
Mijn donkere, mistige wereld is voor jou misschien akelig herkenbaar. Ik zou liever hebben dat het niet zo zou zijn, maar zelf heb ik altijd ondervonden dat het mij hielp om te lezen dat er mensen zijn die het begrijpen. Een hoofd kan leeg én op hetzelfde moment ook met chaos gevuld zijn waardoor de kleinste actie ondernemen al aanvoelt als een berg beklimmen met lood in je schoenen.
Een paar maanden terug zag ik een reeks foto’s van Edward Honaker waarbij ik me bij elke foto perfect kon voorstellen wat de fotograaf als achterliggende gedachte gehad moet hebben.
Eens je begint te verdwalen ín jezelf geraak je namelijk stukjes ván jezelf kwijt. Je gedachten gaan op de loop, springen van hot naar her, maar nooit naar daar waar je eigenlijk wil geraken. Je probeert onzichtbaar te zijn, zet een masker op maar verloochent daarbij wat je echt nodig hebt. Gevoelens worden één voor één uitgeschakeld, totdat er enkel nog leegte overblijft. Je voelt niet wat anderen voelen na een leuk feestje, je verheugt je op niets en niets lijkt je nog te ontspannen,… Het gaat ook niet om verdriet, want dat is uiteindelijk nog een gevoel. Op het einde blijf je ontheemd achter in je eigen lijf en leven. Je weet zelfs niet meer wat je wél nodig hebt om je weer thuis te voelen bij jezelf.
Leven in het donker is geen keuze. Het is de hel.
Through dark and light I fight to be
Shadows and lies mask you from me
Bath my skin, the darkness within
The war of our lives no one can win
The missing piece I yearn to find
Please clear the anguish from my mind
But when truth of you comes clear
I wish my life had never come here
2 Responses
[…] ik heel duidelijk uitspreek wat mij zou kunnen helpen, men mij niet lijkt te horen. Soms is het zo donker (misschien zoals nu), dat ik voel dat mensen terugdeinzen. Soms zou ik willen dat ik dit allemaal […]
[…] ik heel duidelijk uitspreek wat mij zou kunnen helpen, men mij niet lijkt te horen. Soms is het zo donker (misschien zoals nu), dat ik voel dat mensen terugdeinzen. Soms zou ik willen dat ik dit allemaal […]