Een paar dagen geleden was Delivery Man op tv. De film gaat over het al dan niet openbaar maken van de identiteit van een donor (Starbuck) die de biologische vader is van 533 kinderen. Hoewel het een komedie is, worden er toch heel wat dingen gezegd tijdens het proces die het publiek tot nadenken stemmen. Het liet ook mij toch weer even stilstaan bij de anonimiteit die in ons land nog steeds vaak de hemel in geprezen wordt.
De redenen waarom de donorkinderen de identiteit van hun donor willen kennen zijn voor mij erg herkenbaar (zie fragment vanaf 1u15min ongeveer) en ook het pleidooi van de advocaat die hen verdedigt raakt een gevoelige snaar.
“So we hope that it has been made clear that the intentional blocking of this vital information has had, and will continue to have a negative psychological impact on each and every single one of Starbuck’s children. In finishing, while the donor may have bargained for confidentiality with the clinic, and the parents may have accepted that confidentiality as a condition to receiving the sperm donation… The children didn’t agree to anything. Yet, they are the ones, they are the ones most directly affected. This makes no sense.”
De (wens)ouders en donoren gaan akkoord met de anonimiteit, maar het kind dat verwekt wordt, heeft hierin geen stem. Het kind zelf kiest er niet voor om met ‘maar’ 50% bekend materiaal (of soms zelfs 0% – als eicel- en spermadonatie samenkomen) verwekt te worden…
Eind december schreef Anne Heffron (schrijfster en zelf geadopteerd) een blogpost over het zoeken en vinden van haar biologische vader. Vooral dit stukje was voor mij erg herkenbaar en sluit aan bij een post die ik al eerder schreef.
People believe they are telling adoptees, You are okay just the way you are. You don’t need to know that stuff, where you came from and who your birth parents were because you have us. You have your family. People think they are telling adoptees they are fine, but that’s not what adoptees hear. Or it’s not what I hear. I hear It’s not important for you to know who made you or where you came from or where you were for the first ten weeks of your life because you’re not that important. Don’t ask questions. Just be who we need you to be. Be a good girl. Be quiet. (Anne Heffron)
Voor donorvolwassenen voelt het net zo. Laat het mij duidelijk stellen, er zijn donorvolwassenen die helemaal niet nieuwsgierig zijn en het niets kan schelen of de anonimiteit wordt afgeschaft, net zoals er geadopteerden zijn die nooit zullen zoeken naar hun wortels. Mag daarom iemand zomaar zeggen dat het voor die anderen verboden is om te zoeken, dat ze het niet mogen weten omdat ze er (zogezegd) geen recht op hebben? Als het voor A niets uitmaakt, waarom is het dan zo belangrijk voor B? Waarom dan moeilijk doen, B? Gedraag je nu toch gewoon eens zoals A. Flink zijn hoor!
Ik kan er écht niet bij dat in de ons omringende landen (Groot-Brittannië (2005), Nederland (2004), Duitsland (2015), – edit: Frankrijk 2020) het recht op afstamming erkend wordt en dat er hier in België nog steeds kinderen onder anonieme noemer geboren worden. Een jaar geleden (dec. 2015) verscheen er een artikel op de redactie waaruit gelukkig blijkt dat een aantal politieke partijen al (?) inzien dat je er als kind recht op hebt je volledige afkomst te kennen. Ik googelde nog een beetje verder en botste op een verslag van de Senaat uit 2005 waarin dit topic ook al aan bod kwam. De knoop werd nog steeds niet doorgehakt.
— Tot dusver heeft de overgrote meerderheid van de KID-ouders hun kinderen niet ingelicht. Het schaarse onderzoek waarin KID-kinderen werden vergeleken met IVF, adoptie of natuurlijk geboren kinderen bracht geen noemenswaardige verschillen aan het licht. KID-kinderen ontwikkelden zich net zo goed als anderen. Dit bleek uit één studie over eiceldonatiekinderen. Op basis van deze ene studie blijkt dus dat het niet inlichten van kinderen over hun afkomst geen negatief effect heeft op hun ontwikkeling.[…] Zo blijkt dat 40 % van de KID-ouders wel aan derden heeft verteld over KID. De kans dat het kind dit via een derde te weten komt is groot. Bovendien blijkt dat er, zowel in België als in Nederland, meningsverschillen ontstonden tussen de man en de vrouw over het al dan niet inlichten van hun KID-kind. Ten slotte blijkt dat, in haast alle gezinnen, het onderwerp van het donorschap regelmatig ter sprake kwam, hetzij omwille van gezondheidsproblemen, hetzij omwille van een of ander incident. Het advies dat de artsen vroeger gaven, met name om te doen alsof het kind ook genetisch helemaal het hunne was, blijkt dus niet zomaar uitgevoerd te kunnen worden. (9 maart 2005)
No shit, Sherlock! Gelukkig zijn we ondertussen al 12 jaar verder en heeft men ondertussen al wel meer dan één studie om zich op te baseren. Helaas onderzoekt men nog te weinig – is het misschien door de term donorkind? – de ervaringen van de donorvolwassenen.
Nu is er (hopelijk?) bij de jongere generaties al meer openheid over de manier van conceptie, maar dit neemt niet weg dat het kernprobleem blijft bestaan. Het kind zelf màg niet weten waar 50% van zijn DNA vandaan komt en dát blijft het grootste onrecht.
Afsluiten doe ik met dezelfde woorden die Anne H. gebruikte in haar blogpost. Ik hoef zelfs maar één woord aan te passen en dan staat er precies wat ik ook tracht te bereiken en waarvoor ik mijn anonimiteit opgeef.
I want the world to see
adoptionanonymous donor conception for what it is. I want people to hear the real stories. What really happens when doors open, when doors close.
Bekijk anoniem donorschap alstublieft vanuit de ogen van het (nog ongeboren) kind. Je wil het toch de mogelijkheid geven om later een deur te kunnen openen als je eigen kind daar behoefte aan heeft? Als je er zelf genoeg belang aan hecht om te zorgen dat het kind voor de helft verwant is met jou, die drang naar een genetische band voelt, is het toch ook begrijpelijk dat ook voor het kind genen wel van belang (kunnen) zijn.
Je hebt in België trouwens ook de keuze om voor een niet-anonieme donor te kiezen, mensen vergeten dat vaak omdat ze er in fertiliteitscentra niet op gewezen worden. Het zou toch mooi zijn om díe sleutel aan te nemen en er zo voor te zorgen dat het kind later niet voor een hermetisch gesloten deur staat.
Zelfbeschikkingsrecht, voor jou als ouder, maar ook voor je kind.
No responses yet