Ik weet niet meer wanneer het precies gebeurd is. Ik denk dat het stilletjes aan doorheen de jaren afgebrokkeld is. Mijn gevoel, mijn vreugde, mijn enthousiasme, de lichtjes in mijn ogen. Het ging zo langzaam dat ik het zelf niet eens in de gaten had. Voelde ik te veel tegelijk, waardoor het voelen en registreren gewoon ophield? Ik weet het niet. Het is zelfs zo lang geleden dat ik me soms afvraag of ik (het) ooit wél gevoeld heb. Zo herken ik me bijvoorbeeld erg in dit stukje uit Ruby Wax’ boek Tem je geest.
Het is alsof je oude persoonlijkheid zo langzaam uit je is gezogen dat je niet hebt gemerkt dat ze is verdwenen. Heel langzaam is ze ertussenuit geknepen en elke dag herinner je je steeds minder van wie je bent en wat je voelt.
Het probleem is dat ik nu ook niet weet naar welke “persoonlijkheid” ik op zoek moet, omdat ik nooit het gevoel heb gehad dat ik wist wie ik was. Vroeger niet, vijf jaar geleden niet en nu ook niet. Ik loop dus een beetje verloren rond en moet proberen te voelen wat ik voel in de chaos van de leegte.
Zo wéét ik bijvoorbeeld dat er de voorbije jaren veel mooie momenten geweest zijn, maar ze roepen geen enkel gevoel bij me op. Ik zou zo graag bepaalde momenten een tweede keer beleven, niet omdat ik andere keuzes zou maken, maar om het moment gewoon te voelen, te laten binnenkomen en ervan te genieten zoals het hoort.
So far from seeing home
I stand out here alone
Am I asking for too much?
So far from being free
Of the past that’s haunting me
The future I just can’t touch
And if you take my hand
Please pull me from the dark
And show me hope again
One response
[…] extra stilstaan bij het feit dat ik ook ben meegegroeid. Je was nog maar negen maanden, toen het donker mij in zijn greep kreeg, maar toch wist je op een bepaalde manier het vlammetje in mij brandend te […]